Dziedzictwo Agwatronu recenzja

Wampiry są wszędzie. Naprawdę, to nie żart. Wejdźcie do jakiejkolwiek księgarni. One naprawdę ostatnimi czasy opanowały rynek wydawniczy, patrzą na nas z okładek tak wielu książek, że śmiem stwierdzić, iż weszły do kanonu lektur obowiązkowych, bestsellerów, które czytają nawet zwykle nieczytający. Wszystko zaczęło się od Zmierzchu, wampiromania opanowała skutecznie świat. I choć troszeczkę mamy już dosyć tej tematyki, to każda z nas lubi lekkie, poprawiające nastrój książki o wampirach, a jeśli do tego jeszcze wampir jest przystojny i zakochuje się w ziemskiej dziewczynie, mamy przepis na romans XX wieku. Każda z nas ma doświadczenie z literaturą „wampirzą”, dzielimy się tylko na te, które się do tego przyznają lub nie.

Dziedzictwo Agwatronu to nasza rodzima wampirza opowieść, niczym nie ustępująca zachodnim wersjom. Fabuła jest przewidywalna: bohaterką jest Emma, 15-letnia, skromna i troszkę zakompleksiona dziewczyna. Za sprawą nieszczęśliwego splotu wydarzeń jakim jest uratowanie nietoperza, trafia do krainy zwanej Agwatronem. Spotkamy tam znakomitą plejadę znanych i lubianych potworów: czarownice, syreny-(także w męskim wydaniu), trolle i oczywiście przystojnego wampira.
Pobyt Emmy w Agwartonie zbiega się niefortunnie z przygotowaniami krainy to 500. rocznicy zaginięcia malutkiej córki króla Langerto Grada. Dziewczyna musi jak najszybciej wydostać się z krainy, a do tego niezbędny jest magiczny proszek. Wraz z zapoznanymi „przyjaciółmi” czarownicą, syrenem(przecież to mężczyzna!) i oczywiście wampirem Dymitrem wyrusza do zamku. Po drodze czeka ją wiele niebezpieczeństw, jako że może stać się smacznym kąskiem dla wygłodniałych wampirów. Jednak na straży jej życia stoi szlachetny Dymitr, a Emma także nie pozostaje wobec niego obojętna. Kiedy już pojawią się na zamku, akcja nieoczekiwanie zmieni obrót...

Książkę czyta się przyjemnie i szybko. Moją uwagę zwrócił prosty, nieskomplikowany język, jednak dowiedziałam się, że autorka tworzyła książkę mając 16 lat, więc dla mnie to wszystko wyjaśnia i aż tak bardzo mi tutaj nie przeszkadza, wszak to książka lekka, do czytania dla relaksu, a nie do katowania się wzniosłymi myślami.

Fabuła jest przewidywalna, lekko trywialna, a bohaterowie także nie mają zbyt głębokiego rysu psychologicznego, czasem zachowują się nadzwyczaj głupio , ale to cecha stała wszystkich książek o wampirach, nie można tutaj wymyślić niczego głębszego. Wątek miłości wampira i ludzkiej dziewczyny jest trochę oklepany, ale cóż. Przecież wszyscy lubią love story. Jeśli komuś podobał się Zmierzch, warto sięgnąć także i po tę rodzimą pozycję, bo nie widzę różnicy między bestsellerem zachodnim, a „Dziedzictwem Agwatronu”. Ja mimo wszystko mam już dość wampirów. Przynajmniej na jakiś czas. One naprawdę są wszędzie.