Warszawianka. Gdy zgasną światła recenzja

Drugi tom fantastycznego kryminału w upajającym klimacie belle epoque.

Akcja „Warszawianki. Gdy zgasną światła” rozpoczyna się w 1887 roku, dwa lata po wydarzeniach z tomu pierwszego. Po tragicznej śmierci męża i syna pani Rapacka wraz z córkami wyjechała za granicę. Teraz, gdy skandal odrobinę przycichł postanawiają powrócić do Warszawy, która żyje kolejną zbrodnią. Zamordowana został znana tancerka Zofia Ostrowska, a o dokonanie tej zbrodni oskarżono kochanka artystki – policjanta Aleksandra Woronina. Na domiar złego oskarżony uparcie milczy, nie przyznając się, ani nie odrzucając oskarżeń.

Podobnie jak w części pierwszej, mamy do czynienia z wciągającym kryminałem retro, którego rozwiązanie wcale nie jest oczywiste, a wręcz zaskakujące. Wątek kryminalny wspaniale współgra z wątkiem obyczajowym. Fantastycznie oddane realia epoki, klimat Warszawy w zaborze rosyjskim, to coś, dla czego warto przeczytać tę książkę.

Główny wątek obyczajowy to oczywiście relacja między Woroninem a Leontyną, która została wystawiona na ciężką próbę. Po powrocie dziewczyny do Warszawy uczucia, które łączyły tę parę wybuchają na nowo. Okazuje się, że to, co było między nimi jest szczere i prawdziwe. Leontyna robi wszystko, aby udowodnić niewinność Aleksandra, tłumacząc sama przed sobą, że jest mu to winna za pomoc w odzyskaniu pieniędzy. Woronin w powrocie Rapackiej upatruje szansy na to, że ich związek może jednak realnie zaistnieć. Niestety, dla polskiego, patriotycznego domu są rzeczy świętsze od więzów krwi, a córkę lepiej posłać do klasztoru, niż wydać za Moskala.

Powieść ma wielu bohaterów drugoplanowych, świetnie wykreowanych, których ciężko nie polubić. Moje serce skradł porucznik Kaługin, który mimo swoich sporych problemów alkoholowych jest przykładem prawdziwego przyjaciela. Rodzić zaczyna się wątek młodszej panny Rapackiej, Heleny, która wydaje się mieć więcej ikry i śmielej sięgać po to, na co ma ochotę.

Zakończenie, podobnie jak poprzednio, pozostaje otwarte i tylko czekać (mam nadzieję) na dalsze losy bohaterów „Warszawianki”.