Idealne życie Molly recenzja

Kiedy dorosłe dzieci Molly i Jacka wyjeżdżają na studia w życie tych dwojga wkrada się nuda i rutyna. Po wielu latach korzystania z pomocy gosposi okazuje się, że Molly nie radzi sobie z prowadzeniem domu. Teoretycznie kobieta ma wszystko – od wielu lat dającą satysfakcję pracę, piękny dom, modne ubrania – jednak coraz bardziej zdaje sobie sprawę, że jest smutna, a jej życie wcale nie jest idealne. Tym bardziej, że Jack coraz bardziej się oddala, pracuje do późna i sprawia wrażenie jakby coś go dręczyło. Gdy przyjaciółka proponuje Molly weekend za miastem – ta zgadza się bez wahania. Przypadkiem spotyka tam przystojnego mężczyznę, który wzbudza w niej nieodparty pociąg, ale mężczyzna odrzuca Molly. Już po powrocie do Londynu mężczyzna nieoczekiwanie kontaktuje się z Molly, pojawia się nawet pod ich domem. Gdy kilka dni później policja odnajduje jego zwłoki, Molly staje się główną podejrzaną….

Muszę zacząć od tego, że Molly to bardzo irytująca bohaterka. Większość decyzji, które podejmuje jest absurdalna, a jej niektóre zachowania są zwyczajnie niezrozumiałe. Fabuła jest naszpikowana jej przemyśleniami, które często powodują uniesienie brwi ze zdziwienia. Przez to budowany jest obraz Molly jako niezaradnej, zagubionej, naiwnej i lekkomyślnej.

Lekkim zaskoczeniem jest prowadzenie fabuły jedynie z perspektywy Molly. W innych książkach gatunku jest tak, że prócz przedstawienia bohaterów, zwykle część fabuły przenosi się na śledztwo czy przedstawia motywy tej „złej” strony. Tu czytelnik nie bierze udziału w śledztwie, nie może poznać perspektywy innych bohaterów. Wszystko co wiemy, wiemy od Molly. Reszta bohaterów potraktowana jest lekko stereotypowo, jako obraz klasy społecznej, do których należą.

„Idealne życie Molly” Valerie Keogh to prosty domestic thriller, z nieskomplikowaną fabułą, bez przeładowania wydarzeniami i postaciami. Nie ma tu napięcia mrożącego krew w żyłach, nie ma niespodziewanych zwrotów akcji. Choć czyta się dość łatwo jest zbyt przewidywalnie i monotonnie. Po średnio udanych „Fatalnych kłamstwach” tej autorki, z nadzieją sięgnęłam po nową powieść, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie rozumiem fenomenu Valerie Keogh. Obie powieści okazały się po prostu średniakiem. Nie zachęcam, ani nie odradzam, bo ilu czytelników – tyle opinii.


Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Muza