Historie na każdą godzinę recenzja

Historie na każdą godzinę (a jest ich rzeczywiście 24) zanotował poeta Wojciech Bonowicz, ale to o pięknych ilustracjach Sylwii Krachulec chciałabym najpierw powiedzieć. Są to z jednej strony minimalistyczne rysunki wykonane przy użyciu niewielu kolorów – a z drugiej niekiedy przywodzą na myśl barokowe ornamenty roślinne. Łagodna linia i ciepłe barwy świetnie współgrają z treścią opowiastek, których bohaterami są zwierzęta, rośliny i ludzie. Wszystkie światy przenikają się tutaj, w tych historiach i na tych ilustracjach.

Dowiemy się stąd, że ludzie mają czasem głowy jak garnki (i co to znaczy), że lepiej być ptaszkiem wśród nosorożców niż samym nosorożcem (i dlaczego), że warto się uśmiechnąć, nim zastygniemy na zawsze w pozie bez uśmiechu, że Jest taki rodzaj bólu, który sprawia nam przyjemność (…) (s.47) i że nie musi to znaczyć nic złego.

Spotkamy tu dzieci, psy ze swoim państwem, krowy i kota, a także kurę i wieloryba. Przepłyną nad nami chmury, zrosi nas deszcz i osuszy słońce, odurzy zapach kwiatów. Jeśli będziemy uważnymi obserwatorami, zobaczymy i usłyszymy, co otaczający świat chce nam o sobie powiedzieć. Odbierzemy także wiadomości o nas samych. Jak to zwykle w takich opowiastkach bywa, także i te mają drugie, a może trzecie i czwarte dno do odkrycia. Ale myślę też, że w niektórych przypadkach chodzi tylko i aż o zapisanie chwili, która jest istotna – bo po prostu jest.

Niektóre z Historii na każdą godzinę wydają mi się szczególnie wartościowe (Ćwiczenie, Głowa), inne o czymś przestrzegają lub delikatnie pouczają (Obraz, Okruchy), jeszcze inne przypominają, że oprócz ograniczeń mamy także możliwości (Kura), a niektóre są po prostu urocze (Wiadomości, List).

Przeczytałam i obejrzałam tę książeczkę w tzw. międzyczasie, ale to jedna z tych pozycji, którą zawsze będę miała pod ręką w szkole. Przyda się na różnej maści zajęcia i przyda się także mnie samej na takie właśnie chwile pomiędzy. Jest jednym ze smutniejszych odkryć dzisiejszego świata, że tak wiele z niego i z siebie tracimy. Tymczasem trzeba się umieć zatrzymać, żeby iść dalej – i Historie na każdą godzinę mogą w tym pomóc. Bo nic dziwnego, że nawet Kot dziwi się światu, który pędzi (s.7).