Wiatrołomy recenzja

Uzależnienia niepostrzeżenie wkradają się w życie. Przynoszą chwilową ulgę i pozwalają odwrócić uwagę od tego, co pozostaje nierozwiązane, trudne, skomplikowane, i co stanowi jakiś rodzaj życiowego problemu. Umysł przyzwyczaja się do stosowania uników w miejsce podjęcia wysiłku rozwiązania problemu. Brak szczęścia, poczucie niespełnienia, uwikłanie, bezradność. Uzależnienia szybko budują mury niewidzialnego więzienia, z którego wydaje się, że nie ma ucieczki.

"Jesteś tak chory, jak twoje sekrety".

Im więcej tajemnic, im one głębsze, a rozdźwięk między zewnętrzną maską, którą nosimy na co dzień większy, tym problem poważniejszy. Potrzebne oczyszczenie.

W latach dziewięćdziesiątych XX wieku małżeństwo Witbergów przechodzi koszmar. Zostaje porwany ukochany syn. Pomimo upływu niemalże trzydziestu lat sprawa nadal jest niewyjaśniona. Do zagadkowego zdarzenia sprzed lat powraca zespół do spraw przestępstw niewykrytych, potocznie zwany Archiwum X. Gdy śledczy "odkopują" stare akta dochodzi do dziwnych zdarzeń, a przeszłość daje o sobie znać.

Rewelacyjne rozpoczęcie nowej serii kryminalnej z komisarz Marią Herman i podkomisarzem Olgierdem Borewiczem. Porwie Was wiarygodny obraz miejsca akcji i autentyczni bohaterowie. Dosłownie wpadniecie w wir wydarzeń. To coś, co szanuję w powieściach Roberta Małeckiego. Ta realność i autentyczność.

Jesienna szaruga, szum liści szamoczących się na wietrze otuli przerażeniem. Przeszłość wkracza nieproszona i burzy pozorny spokój. Grudziądz niesie ze sobą mroczną tajemnicę. Kłamstwa wynurzają się i ukazują ludzkie słabości i ułomności. Układy i zależności. Powalone ludzkie istnienia niczym drzewa na wietrze. Potęga żywiołu i obraz klęski, a pośród tego człowiek, który poddał się niszczycielskiej sile słabości. Zranione osobowości.

Życie sieje spustoszenie. Ma silną moc i trudno je kontrolować. Nikt tu nie jest bez skaz, każdy ma swoje demony, z którymi walczy. Upadają, podnoszą się i idą dalej, by kłamstwo mogło wybrzmieć i przynieść oczyszczenie.

Maria z całym życiowym bagażem doświadczeń, niepowodzeń oraz przeszywającym bólem samotności zdobyła moją sympatię. Genialna postać, pełna zagadek.

Lubię rozkoszować się prozą Roberta Małeckiego. Zawsze to dla mnie czytelnicza uczta. Mistrzostwo. Rasowy kryminał, po lekturze którego będziecie tęsknić. Czytajcie! Gorąco polecam.