Widmo Brockenu recenzja

Ta książka jest dla mnie paradoksem pod każdym względem. "Widmo Brockenu" jest ósmym tomem cyklu o komisarzu Forście, ale na pierwszy plan wybiła się Joanna Chyłka... Tak, ta Chyłka z Chyłki... Fabułę przejęła i zdominowała nieokiełznana Chyłka wraz ze swoim mężem Kordianem Oryńskim, "Zordonem", zwanym również "Bakłażanem". Równie dobrze powieść mogłaby być kolejną częścią o Joannie Chyłce. Osobiście nie przepadam za tą postacią. Obejrzeć kolejny serial na podstawie książki jeszcze mogę, chyba z powodu odtwórczyni głównej roli, Magdaleny Cieleckiej, ale wersja książkowa nie jest dla mnie atrakcyjna. Wiktora lubiłam we wcześniejszych tomach, ale paradoksalnie "Widmo Brockenu" podobało mi się ze względu na Chyłkę. Zaczęłam się do niej przekonywać, bawiłam się jej ciętą ironią. Czekałam na każdy kolejny sarkazm, który się z niej wylewał w świetnych dialogach. Forst stał w jej cieniu, stracił na barwności, zrobił się lekko bezpłciowy. Jego kwestie czytałam beznamiętnie.
Tę powieść czytało mi się trudno, ponieważ nie znałam historii Chyłki, Zordona i Langera, który również był wielokrotnie wymieniany.

Fabuła przywoływała zamierzchłe czasy związane z drugą wojną światową i Goralenvolk, czyli kolaboracje grupki górali z Niemcami. Nie wciągnęła mnie ta historia. To też jest pewien paradoks, bo zazwyczaj książki autora czytam z dużym zainteresowaniem. Dopiero od połowy historia zrobiła się dla mnie bardziej atrakcyjna.
Finał wbija w fotel. W nim doczekałam się Forsta. Akcja zaskakuje, znacznie przyspiesza, dostarcza kilku plot twistów. Tak naprawdę finał uratował książkę, która wiała powieścią sensacyjną, gatunkiem, którego nie lubię.

Autor wyjaśnia w posłowiu, dlaczego było tyle Chyłki w Forście pisząc:

"Werdyktu", czyli tomu należącego do serii z Chyłką, nie czytałam. Pewnie dlatego nie zawsze rozumiałam zachowanie bohaterów.