Sawantka recenzja

Czasami, kiedy pojawiają się dzieci rodzice, bo przecież nie tylko matka ale i ojciec, zaczynają odsuwać swoje pasje czy przyzwyczajenia na dalszy plan. Tak, jakby pojawienie się dziecka przekreślało nasze potrzeby. Nie tylko dziecko ale także wkradająca się rutyna sprawia, że gdzieś zapominamy o sobie i o swoich potrzebach. O tym, że dla własnego dobrego samopoczucia powinniśmy móc się rozwijać.

Sawantka to kobieta wykształcona, która ze względu na swoją wiedzę jest kobietą godną podziwu. Taką kobietą jest właśnie Lena Milewska. Lena jest szczęśliwą matką, żoną, babcią i nauczycielką języka polskiego. Wszystko co robi, robi z pasją, zaangażowaniem i wielkim sercem.

Wydawałoby się, że jest szczęśliwa i spełniona i chyba nawet ona sama tak uważa. Jednak powoli, jak mgła nad łąką zaczynają pojawiać się wątpliwości. Ale czy Lena ma prawo do zmian? Czy może zawalczyć o swoje pasje?

Kiedy Lena ma pewność, że dzieci sobie poradzą bez niej odchodzi. Odchodzi od męża, który chyba tak naprawdę jej nigdy nie kochał. Który nigdy nie rozumiał jej pasji a nawet po trosze się z niej naigrywał. Strasznie było patrzeć na ich wspólne wyjazdy, kiedy to Lena z nieodłącznym notatnikiem w dłoni miała potrzebę spisania własnych przemyśleń, odczuć, wszystkiego co widzi, co ją otacza, powodując tym samym u męża irytację.

Lena postanawia zawalczyć o siebie. Wyprowadza się ze wspólnego domu i zamieszkuje w wynajętym domu na wsi. Cisza i piękne okoliczności przyrody sprawiają, że bohaterka może się oddać temu, co kocha najbardziej. Pasji pisania.

Główna bohaterka Lena przepięknie operuje słowem. Nie są one przypadkowe, bo i przekaz ma taki nie być. Tym większy podziw dla autorki, która te słowa kreśli. Wkraczacie w świat "Sawantki gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością a także kreuje przyszłość. Odniesienia do tradycji i obyczaju sprawiają, że możemy przez chwilę poczuć się jak bohater z poprzedniej epoki.

Spotkanie z "Sawantką" uważam za niezwykle udane. Wybaczcie mi ten kolokwializm ale to tak, jakby po latach jedzenia szybko i byle jak usiąść do przepięknie przystrojonego stołu, ze srebrną zastawą i czekać na obiad szykowany przez najlepszego szefa kuchni. To była uczta. Nie tylko dla ciała ale i dla ducha. "Sawantka" zatrzymała mnie w miejscu tylko po to, żebym mogła się zastanowić. Nad sobą, nad życiem, nad tym czy mam prawo chcieć i wymagać dla siebie więcej.

Wiem, że nie wszystkim przypadnie ona do gustu ale wierzcie mi, warto dać jej szansę.