Demony Pokusa recenzja

I co tu zrobić z tą wybitnie głupią książką? Jak zrecenzować taką powieść i nie wyjść na wiecznie niezadowoloną krytykantkę? Przedstawiam Wam debiut pisarski Lisy Desrochers. Według mnie powiedzieć o nim nieudany - to niedopowiedzenie.

„To niebezpieczne wierzyć w coś, co może cię tylko zranić”

Główną bohaterką jest Frannie Cavanaugh – siedemnastoletnia dziewczyna pochodząca z wielodzietnej katolickiej rodziny. Śmierć jej brata wstrząsnęła nią na, tyle, że odwróciła się od Boga i miłości. Okrucieństwo świata nie przystaje jej do wizji miłosiernego Dobrego Pasterza. Relacje Frannie z chłopcami są powierzchowne i oparte wyłącznie na pożądaniu. Jej umiarkowanie spokojny żywot zakłóca pojawienie się dwóch nowych uczniów w szkole – Luca i Gabe. W tym momencie rozpoczyna się bitwa o duszę Frannie. Dziewczyna już wcześniej niezdecydowana, po której stoi stronie, pod wpływem dwóch cudownych chłopców staje się jeszcze bardziej rozchwiana. Luc to wysłannik piekła, za wszelką cenę chce oznaczyć jej duszę dla świata podziemnego. Gabe namiestnik nieba, który pragnie nawrócić dziewczynę na dobrą drogę. Co nie zmienia faktu, że obaj próbują uwieść Frannie by osiągnąć swój cel.

„Dlaczego bóg siedzi i nic nie robi gdy dobrym ludziom dzieją się złe rzeczy?”

Zaczynając od fabuły to nie mamy tu nic oryginalnego. Szkoła, nastolatka, nowi uczniowie, trójkąt miłosny. Naturalnie od pierwszych stron nasza bohaterka ma wianuszek adoratorów, gdyż nikt nie śmie jej się oprzeć. Jako że lubię romanse, trudno byłoby mi gardzić tak stałym elementem jak miłosny trójkąt. To nie schematyczna fabuła była tu najgorsza…

„Jestem demonem, nie świnią.”

Bohaterowie płascy. Teoretycznie autorka próbowała ich pogłębić, niestety jej nie wyszło. W książkach młodzieżowych to już tradycja, że główna bohaterka jest nieinteligentna i bezrozumna. Pani Desrochers stara się uszlachetnić jej postać poprzez kryzys wiary i to, że w tak młodym wieku tak cynicznie podchodzi do miłości. Próbuje – to słowo klucz. Z mojego punktu widzenia Frannie jest głupią gąską. Do tej płytkiej bohaterki możemy dołożyć dwóch nadnaturalnych samców, którzy mają ponad dwa miliony lat, a zachowują się jak dzieci. Ten fakt wcale nie przeszkadza im zachowywać w sposób podobny do Frannie. Nie mają w sobie krzty polotu, ani mózgu. Jak widać, autorka uważa, że wiek wcale nie wpływa na mądrość, ani inteligencje. Właściwie żaden z bohaterów nie posiada czegoś takiego jak charakter. Postanowiła nikogo nie dyskryminować i stworzyła wszystkie postacie debilami. Po co się męczyć z portretami psychologicznymi?

„Bo w piekle nikt nie dostaje drugiej szansy.”

Akcji praktycznie nie ma. Osią fabuły miała być walka o duszę Frannie, jednak autorka skupia się głównie na przeżyciach wewnętrznych… Wróć… Tak plastikowe postacie nie mogą posiadać przeżyć wewnętrznych. Za to dużo dumają: Uprawiać seks czy nie uprawiać? Oto jest pytanie. Takie właśnie rozmyślania zaprzątają nastoletnie główki bohaterów. Wątków pobocznych także zauważyć nie możemy. Wszystko skupione jest ciasno wokół Frannie i jej adoratorów. Postacie drugoplanowe są jedynie tłem dla głównej bohaterki. Co by nam z jej durnoty nic nie umknęło…

Na okrasę dochodzi prostacki język. Całe mnóstwo wulgaryzmów. Nie chodzi o to, że występowanie słów typu „kurwa” przeszkadza mi. Jednak w tej książce były one kompletnie nieuzasadnione. Tak jakby używane były tylko i wyłącznie po to by tam po prostu były. Skojarzyły mi się dzieci, które przeklinają, aby poczuć się dorosłe. Tak właśnie jest z tą książką. Nagminnie używane były zwroty typu „kumam” bądź „nie kumam” i inne takie dziwne twory. Dla mnie niezrozumiałe. Ale nie znam się na współczesnym slangu. Ogólnie rzecz ujmując powieść aż krzyczy, że autorka dotychczas nic nie napisała. Ma niewyrobiony styl literacki i mały zasób słownictwa.

Kończę moje pastwienie się nad tą książką. Chcę jak najszybciej o niej zapomnieć.