Wilcza chata recenzja

Już od dawna poluję na twórczość Michała Śmielaka i w końcu przyszedł ten moment na sięgnięcie po coś z Jego twórczości. Wybór przypadkowy, bo gdzieś tam na jednym z social mediów, pojawił się post z "Wilczą chatą", więc czumu by nie.

Jako, że nie znam jeszcze pióra Pana Michała, to moje wymagania nie były zbyt wysokie- ma być ciekawie, tajemniczo, intrygująco i ekscytująco. Jak było w rzeczywistości? Dokładnie właśnie tak. Fabuła opierająca się na wielkich emocjach, zarówno głównej bohaterki, jak i czytelnika. Agata- kobieta zdecydowana, zdeterminowana, niezależna i pewna siebie, udaje się w Bieszczady, by tam odetchnąć przed nowym projektem. Samotne przemierzanie gór to idealny sposób na wyciszenie. Niestety, Agata znajduje się w niewłaściwym miejscu i czasie, bo tam wysoko coś się czai. Ulega bardzo niebezpiecznemu wypadkowi i tylko cud, że przeżyła. Tracąc przytomność, myśli tylko o tym, że nie chce umierać. Nagle budzi się w nieznanym miejscu, a tajemniczy mężczyzna zdaje się być jej wybawicielem. Im dłużej Agata przebywa w towarzystwie Piotra, samotnika mieszkającego w odludnej chacie, tym jej reakcja na niego staje się coraz bardziej niekontrolowana. A skoro jest to słynny pisarz kryminalny, którego ubóstwie jej matka, to emocje biorą górę. Nawet, gdy rozum się buntuje, podobnie jak wszystkie rzeczy dookoła niej, a ona staje się główną bohaterką najnowszej powieści Piotra. A to, co czyta, doskonale pokrywa się z teraźniejszymi wydarzeniami.

Jak można się spodziewać, ta historia niemiłosiernie wciąga, otulając nas tą tajemniczą , pełną niepewności atmosferą, podsycając zarazem nasze czytelnicze emocje. I choć nie jest to jakoś zbyt dynamiczna książka, ponieważ akcja toczy się umiarkowanie, to całość pozwala nam bardzo dokładnie zżyć się z jej postaciami, ich uczuciami i przemyśleniami. a tych jest dużo, szczególnie jeśli chodzi o Agatę
Zabrakło mi jedynie rozwinięcia historii Piotra, gdzie w kulminacyjnym momencie stanowiłoby to istną petardę, a tak jest wiele niewiadomych. Mam tu na myśli jego relacje z rodziną, żoną, synem.

I choć już od dłuższego czasu byłam pewna tego, kim jest czarny charakter i na jakim etapie psychicznym jest ta osoba, to zakończenie okazało się mocne, nieprzewidywalne i szokujące zarazem. Super.

Oczywiście, że polecam tę powieść, a sama zamierzam nadrobić zaległości w twórczości Śmielaka.