Pierwszy dzień wiosny recenzja

*współpraca reklamowa z Wydawnictwem Literatura*

Sięgając po tę książkę, nie zdawałam sobie sprawy (w końcu mało kiedy czytam opisy), że za niewinnym tytułem i optymistyczną okładką, znajduje się tak emocjonalna i trudna historia, która opowiada o walce jednej rodziny, której życie całkowicie się zmienia a punktem zero był właśnie tytułowy pierwszy dzień wiosny.

Tradycyjną rodzinną wycieczkę rowerową trzeba było odłożyć na później, gdyż mama wraz z Agnieszką musiała udać się na badania krwi. Niedługo po dotarciu do domu, rodzina odbiera telefon, który zmienia wszystko. Istnieje pewne podejrzenie i matka z córką musi koniecznie jechać do szpitala na powtórzenie badań. W tym momencie nikt z rodziny nie ma pojęcia, że rozłąka z siostrą potrwa dłużej, a życie każdego z nich diametralnie się zmieni. Agnieszka zmaga się ze śmiertelną chorobą, zaś jej rodzeństwo Marcin, Natalia i Lidka zmagają się z własnymi emocjami, krzywdą, nową odpowiedzialnością i niesprawiedliwością świata.

Ta niepozorna lektura to emocjonalna bomba, poruszająca bardzo trudne i ciężkie tematy, chwyta nie tylko za serce ale też za duszę i umysł. Całość to walka dosłownie i w przenośni. Walczy Agnieszka zmagająca się z chorobą, która pomimo zapewnień lekarzy nie odpuszcza. Walczy jej rodzeństwo, każde na swój własny sposób, a nie można nie zauważyć, że w pewnym sensie zostali pozostawieni oni sami sobie. Walczą też ich rodzice, choć ich postawa jest w tej lekturze według mnie bardzo kontrowersyjna, nie byłam i mam nadzieję nigdy nie będę w podobnej sytuacji, ale mam ogromne przekonanie, że się pogubili i nie do końca zdawali sobie sprawę z tego w jakiej sytuacji postawili resztę swoich dzieci.

Historię poznajemy z dwóch perspektyw. Pierwsza jest Agnieszki, której od samego początku towarzyszy mama, widzimy zmagania z chorobą i szpitalne otoczenie, obserwujemy jak raz po raz pojawia się i znika nadzieja, widzimy cierpienie małej dziewczynki, której oczekiwanie na pierwszy dzwonek zostaje brutalnie przerwane, a ona musi zweryfikować swoje marzenia, i bardzo szybko dorosnąć. Druga jest Natalii, jej starszej siostry, która najciężej radzi sobie z sytuacją, w jej głowie kłębią się niepokojące myśli, dziewczynka podobnie jak reszta rodzeństwa musi szybko dorosnąć, spada na nią dodatkowa odpowiedzialność, pozbawiona jest towarzystwa rodziców, którzy szczególna uwagę poświęcają choremu dziecku. Postawa Natalii jest bardzo kontrowersyjna, ale prawdziwa, ja jako matka starałam się rozumieć obie strony, ale to właśnie Natalia była w tej książce postacią, którą rozumiałam, najlepiej i dosłownie chciałam wejść do tej książki i wstrząsnąć całym jej otoczeniem, żeby tej było chociaż odrobinę lepiej. Troszkę żałuję, że książka nie jest dłuższa i że nie pojawia się perspektywa Marcina (starszy brat) oraz rodziców, to mogłoby rzucić trochę innego światła na wydarzenia i może udałoby się lepiej zrozumieć postępowanie dorosłych.

Lektura jest na swój sposób wstrząsająca, pokazuje tak zwane dwie strony medalu, pokazuje brutalność i bezwzględność życia i losu. Widzimy jak ciężkie jest dokonywanie wyboru, jak jeden dzień i jedno wydarzenie, może odmienić życie wielu ludzi. Oprócz tych negatywnych emocji, dostajemy też nadzieję, że jest szansa na lepsze, że istnieją ludzie, którzy są w stanie poświęcić swój czas by pomagać, by nieść nadzieje osobom, które ją straciły. Ta lektura pokazuje nieprzewidywalność, trudności i to jak wiele może się zmienić w ciągu jednego roku.

Literatura młodzieżowa, ale według mnie to lektura dla każdego. Pełna emocji, wartości, trudnych tematów i przede wszystkim tak bardzo życiowa i realistyczna. Opowiada historię, która może przydarzyć się każdemu, daje wskazówki jak postępować i czego unikać, czy najlepiej nie robić. Pozwala zrozumieć wiele aspektów i wiele ludzkich postaw. Lektura ważna i potrzebna, o której trzeba mówić głośno. Ja polecam z całego serca.