Wojna kolorów. Część 1 recenzja

Moje pierwsze skojarzenie – Tęcza, choć akurat na tęczy kolory nie toczą ze sobą bojów, nie walczą o prym. Tęcza to harmonia i porządek, stąd jej piękno. Wszystko ma swoje miejsce i panuje ład, zgoda. Lecz tego typu skojarzenia nie mają nic wspólnego z tym, o co faktycznie chodzi w treści „Wojny kolorów”. Oto powieść Aleksandry Wilk o barwach, a dokładnie mówiąc o czterech kolorach. Mamy zielony, żółty, niebieski i czarny. I wszystko było dobrze, niemalże na wzór tęczy, gdyby nie to, że zaczęła się między owymi barwnymi bohaterami walka, walka o dominację.

Czas. Czas leczy, zmienia, czas płynie...

Dlaczego nagle czas, gdy mowa o kolorach? - zapytasz. Czas bowiem przypisany jest do poszczególnego koloru. Mamy przeszłość, przyszłość, mamy teraźniejszość, a mieszanka tego wszystkiego budzi w czytelniku serię pytań, gdybań i przypuszczeń. To poniekąd wypadkowa tego czterokolorowego zbioru.

Autorka bawiąc się fikcją, metafizyką i realizmem nakreśliła historię Emily, kompozytorki, która nagle traci wenę i polot do zawodu. Doświadcza w tym czasie dziwnych snów i widzeń. Nic do siebie nie pasuje, a co gorsze wywołuje konsternację. Autorka żonglując kolorami maluje powieściowych bohaterów „Wojny kolorów”. Do tego dodaje czasy, które integrują się z sobą i wywołują znaki zapytania.

Kto i co ma znaczenie?

Dlaczego padło na nią, na Emily? I po co to wszystko?

Pytania są, ale pojawia się i pytanie zasadnicze – czy chcesz na te wszystkie swoje wątpliwości znać odpowiedzi? Czy ci na tym zależy? Bo w konsekwencji, po całej lekturze, może okazać się, że nie chcesz dociekać do myśli i zamierzeń autorki. Ta powieść to miszmasz nie tylko kolorów, rozmytych padającym deszczem, ile scen i słów, które nie znajdują w tobie zrozumienia. Treść „Wojny kolorów” szybko z ciebie uleci.

Książka w zamierzeniu autorki ma być projektem, mającym na celu pomoc ludziom z pewnymi problemami o podłożu psychicznym. Jednak, taki rodzaj tekstu nie pomaga. Zamierzenie bardzo pociągające, angażujące, lecz efekty nie współmierne. Tacy ludzie szukają ratunku, nie zagmatwania. Potrzebują ładu i spokoju. Wyciszenia rozbieganych dla organizmu i nerwów. Szukają miejsca, w którym będą mogli się zatrzymać i pooddychać pełną piersią. Zwyczajnie odpocząć. Dlatego taka powieść powinna być skrojona wedle takiego kroju.

Autorka miała świetny cel owej publikacji, lecz według mnie należałoby nad „Wojną kolorów” jeszcze trochę popracować i zmienić styl. Szczytny zamysł nie scalił się w efektem.

Wielka szkoda.