Po dwóch stronach recenzja

Powieść „Po dwóch stronach” Wilbura Smitha i Davida Churchilla to moja pierwsza przeczytana książka tych autorów. Jest to, co prawda część sagi o rodzie Courtneyów, ale bez problemu można ją czytać bez znajomości poprzednich tomów. Rzadko sięgam po opowieści o tematyce historycznej, jednak tutaj oprócz bardzo bogatego tła wojennego dostajemy także potężną dawkę przygód i romansu. „Po dwóch stronach” to opowieść o trudnych czasach II wojny światowej – zakochani w sobie Saffon i Gerhard znajdują się, zgodnie z tytułem, po dwóch stronach konfliktu – ona jest brytyjskim szpiegiem, on – pilotem Luftwaffe.

Trzeba przyznać, że mimo sporej objętości powieści jest to książka wciągająca, angażująca czytelnika w losy bohaterów, którym trudno byłoby nie kibicować. Jednocześnie nie jest to jedna z „cukierkowych” pozycji, autor nie stroni od ukazywania okrucieństwa, chociażby szczegółów eksterminacji Żydów czy warunków obozowych w Sachsenhausen. Bardzo dobre jest także tempo – ucieczki, niebezpieczne akcje sabotażowe, walki – zdecydowanie nie wieje nudą. Plusem było dla mnie również to, że bardzo plastycznie opisane zostały zarówno elementy przyrody, jak i wygląd postaci.

Kolejną niewątpliwą zaletą jest silna postać kobieca – Saffon jest tutaj prawie jak superbohaterka – wytrzymuje wielogodzinne przesłuchania i tortury dłużej niż inni agenci, wykazuje się brawurową wręcz odwagą, jest świetna w walce i zna wyrafinowane sposoby manipulacji wrogiem. Nie jest przy tym jednak odczłowieczona – ma swoje wady, chociażby lekką próżność.

Oczywiście książka nie jest pozbawiona wad. Czasami możemy mieć wątpliwości co do tak licznych szczęśliwych dla głównych bohaterów zbiegów okoliczności. Poza tym trudno było mi uwierzyć w tak silną nienawiść, jaką żywił wobec Gerharda jego brat – była ona dla mnie za słabo uzasadniona psychologicznie.

Czy warto przeczytać „Po dwóch stronach”? Zdecydowanie tak, zwłaszcza jeśli lubimy powieści przygodowe i/lub historyczne. Ja na pewno sięgnę też po poprzednią część sagi – „Łzy wojny”.