Czas wolny w PRL recenzja

Wolna była tylko niedziela, soboty od 1973 trzeba było odpracować, brak Internetu i komórek i nam się nie nudziło – takich słów o moim dzieciństwie nie powiem, miałam wrażenie, że zajęć było tak dużo, a jedynie ograniczało mnie hasło „wróć przed 21:00” Zabawy na trzepaku, latanie po osiedlu, zabawy na metalowych placach zabaw, które by teraz o palpitacje serca młodych rodziców przyprawiły. I to zajmowanie się sobą, nikt nie liczył na to żeby rodzice układali za nas zajęcia, robili za nas zadania domowe, albo jeździli z nami na zajęcia dodatkowe – brało się rower albo szło pieszo, a w drodze do domu odwiedzało się okoliczne zakamarki. Zajęcia dodatkowe w szkołach, przywilejem było udział w kółkach zainteresowań, konkursach – teraz słyszę słowo „muszę?” Mimo, że obecnie prawie każdy mówi, że wtedy było źle, ja tego powiedzieć nie mogę – nawet wspomnienia o kolejkach po towary nie drażnią – hasło „kawę rzucili” wywoływało u nas uśmiech na twarzy – gonitwa pod sklep, żeby jak dojedzie babcia czy dziadek już być bliżej upragnionego skarbu.

Nostalgia, wspomnienia z dzieciństwa takie uczucia miałam w czasie czytania tej książki. W sumie oprócz jazdy autostopem (byłam za młoda) i wyjazdami na kempingi (nie mieliśmy samochodu) autor w poszczególnych rozdziałach ukazał moje dzieciństwo. Brakowało mi tylko tych spotkań na klatkach schodowych, podczas których kwitła wymiana handlowa zbierających znaczki, kartki, opakowania po gumach, plakaty z gazet. Cały świat od pochodów majowych i święta 22 lipca – wata cukrowa, orzeski i stragany z wszystkim, czego nie można było dostać w ciągu roku. Wyjazdy na działki i czyny społeczne, wczasy z kaowcami, czy kolonie ze spaniem na łóżkach polowych w ogromnych klasach – kolejka do łazienki (ja usłyszałam od uczennicy, że ona na obóz nie pojedzie jak nie będzie przy pokoju łazienki z prysznicem). Mamy też rozdziały poświęcone kinom, prasie, kurortom – brak polityki, troszeczkę wspomnień o ówczesnych celebrytach.

Każdy rozdział opatrzony jest w zdjęcia z tamtych lat, który ilustruje wcześniejsze zapiski – te ciuchy, zabawki, fryzury.

Polecam tym, którzy żyli wtedy, może mieli i inne wspomnienia, młodym, aby poznali czasy rodziców i dziadków i przede wszystkim mieli, o czym porozmawiać z nimi chcąc poznać historię swoich rodzin.