Ukochany wróg recenzja

On, Macon Saint, jest bogatym, seksownym aktorem, który został gwiazdą dzięki roli w popularnym serialu. Ona, Delilah Baker, jest szefową kuchni świetnie prosperującej firmy cateringowej. Znają się od dzieciństwa i od tamtego czasu łączy ich niechęć, rywalizacja, pogarda i nienawiść - w każdym razie to właśnie czuje Delilah do Macona. A Macon?... Czyżby on miał inne zdanie na temat ich relacji? Może zawsze potajemnie ją podziwiał? Tak czy inaczej, on był najprzystojniejszym chłopakiem w szkole, a ona niepozorną dziewczyną o umyśle ostrym jak brzytwa i jeszcze ostrzejszym języku. Prócz wrogich uczuć w czasach szkolnych łączyło ich jeszcze jedno – jej siostra Samantha, która przez całe liceum była dziewczyną znienawidzonego Sainta. Z chwilą, gdy on zrywa z Sam na balu na zakończenie szkoły, znika z życia sióstr Baker na długie dziesięć lat. I pojawia się równie nagle, jak zniknął – poszukuje Sam, która podstępem została jego asystentką, ukradła mu cenny zegarek i wyjechała. Po nieudanych poszukiwaniach siostry Delilah postanawia odpracować u Macona pieniądze, które stracił. Czy Macon zgodzi się na jej propozycję naprawienia nie swoich błędów? Czy dziewczyna zdecyduje się na dwuznaczną propozycję zamieszkania w jego rezydencji?
.
Kristen Callihan to doświadczona pisarka, która dość często mnie zawodzi. Tak jest w tym przypadku, mimo że książka ma tak wiele cech. Jest bardzo dobrze napisana, ale mimo najlepszych starań autorki nieco klasyczna i przewidywalna. Początek daje raczej złe wyobrażenie o powieści. Nie spodziewaj się klasycznego romansu ze słynnym nikczemnym mężczyzną, który wykorzystuje swoją moc, by osaczyć biedną młodą kobietę. W rzeczywistości Macon jest miły i pełen szacunku i szybko zdajesz sobie sprawę, że nie wykorzysta sytuacji. Chodzi o to, aby wiedzieć, o czym jest powieść, ponieważ Kristen Callihan mnoży utwory: przystojny aktor ma fanów, ma też skomplikowaną przeszłość z rodzicami i siostrą Delilah, Samem, niegrzeczną dziewczyną, która przez jakiś czas była jego kobietą. Wszystko to jest poruszane, rzadko w pełni zbadane. Jest kilka uroczych scen, autorka poświęca trochę czasu, aby pokazać ewolucję instynktownej atrakcyjności, którą Delilah i Macon dzielili od bardzo dawna. Co do reszty, wystarczy kilka linijek, aby wyjaśnić, dlaczego tak bardzo się nienawidzą. Czyta się bez szybko nie powiem, ale jest to romans, który wydawał się mieć wielki potencjał, który zabiera sporo klasycznych i już widzianych sytuacji gatunku, nie dodając zbyt wiele. Macon jest miły, bardziej wrażliwy i kruchy, niż się na pierwszy rzut oka wydawał. Tym lepiej, ale czegoś brakuje, aby być naprawdę niezapomnianym. Trochę tak samo jest z Delilah. A zatem klasyczny romans, z kilkoma dobrze wprowadzonymi zwrotami akcji, ale zbyt mało wykorzystanymi. Jest kilka interesujących postaci pobocznych, w szczególności siostra Delilah, którą jakby się bardzie dopracowało, byłaby to kawał dobrej postaci a zwłaszcza ochroniarz Macona, który ma potencjał na własną historię! Co mnie najbardziej wkurzyło?? Absolutnie NIE MOGĘ znieść, kiedy ludzie mylą słowa „włamanie”, „kradzież” i „napad”. To są trzy zupełnie różne przestępstwa. Kradzież to przestępstwo przeciwko mieniu, w którym ktoś bierze coś bez pozwolenia. (Na przykład zabranie drogiego przedmiotu członkowi rodziny.) Włamanie jest również przestępstwem przeciwko mieniu, na ogół polegającym na nielegalnym wkroczeniu gdzieś i popełnieniu przestępstwa lub z zamiarem popełnienia przestępstwa. (Na przykład kradzież wartościowych rzeczy z domu nieznajomego). Napad jest na ogół przestępstwem przeciwko ludziom, w którym osoba używa siły wobec ofiary, aby zabrać przedmiot. (Na przykład, wyciąganie nóż na kogoś, aby ukraść coś bezpośrednio od niego.) Postacie wciąż odnosili się do działań Sama jako NAPAD. NIE JEST ZABURZONA, JEŻELI PO PROSTU POSZŁA I COŚ ZABRAŁA. Szczerze mówiąc, nie wydaje się to nawet kwalifikować jako włamania, zakładając, że nadal miała pozwolenie na przebywanie w domu, gdy coś ukradła. To tylko kradzież. To wszystko. Kosztowna kradzież, owszem. Ale nie włamanie i ZDECYDOWANIE nie napad, jak ją ciągle nazywano. Z perspektywy czasu wydaje mi się, że bardziej zależało mi na tej terminologii, niż na jakiejkolwiek rzeczywistej fabule. Jest to miła książka, taka na jeden wieczór, może wam się spodoba.