Ucieczka znad rozlewiska recenzja

Było już wszystko. Uciekające od zgiełku dużych miast kobiety, które rezygnują z kariery, porzucają wielkie korporacje i zaszywają się na wsi, gdzie „cicho i głucho” a „diabeł mówi dobranoc”, remontując stare chałupy upajają się ciszą i spokojem. Może czas spojrzeć na świat z drugiej strony lustra? Z perspektywy kobiet przytłoczonych małomiasteczkowym życiem...

Przykładem niech będzie Franka, broń Boże Frania czy Franciszka. Niespełna 30 letnia mieszkanka urokliwego Kazimierza Dolnego, pracownica niewielkiego biura podróży, która lada dzień zostanie szczęśliwą żoną zakochanego w niej do szaleństwa Kuby. I historia zapewne skończyłaby się happy endem, gdyby nie odwieczne dylematy tego świata – wątpliwości. Im bliżej do ślubu tym większa niepewność. Ostatecznie Franka zdaje sobie sprawę, że nie chce spędzić reszty życia w prowincjonalnym ścisku, że nie czuje się spełniona, nie rozwinie tu skrzydeł i najważniejsze - nie jest gotowa na zobowiązania płynące z przysięgi małżeńskiej. W dniu ślubu dostaje wyżej wspomnianych skrzydeł a raczej nóg – w śnieżnobiałej sukni, z bukietem w ręku ucieka sprzed ołtarza. Kroki wiodą do tętniącej życiem, zabieganej stolicy. Bez planów, w asyście rozterek i niepewnego jutra uciekająca panna młoda musi rozpocząć nowy etap w swym życiu. O tym, czy dokonała słusznego wyboru przeczytajcie już sami.

„Ucieczka znad rozlewiska” to powieść o życiowych rozterkach, sztuce dokonywania wyborów i poszukiwaniu własnej drogi. Choć fabuła może i nie jest szczególnie oryginalna, czas poświęcony na lekturę upłynął przyjemnie, bez odznak nudy czy irytacji. Lekka i nieskomplikowana pozycja, w sam raz dla odprężenia i umilenia wakacyjnych, choć ostatnio deszczowych dni.