Spotkamy się po drugiej stronie tęczy recenzja

Żałobę powinno nosić się głęboko w sercu czy obnosić się z nią? 🤔

🛑 książka pochodzi z klubu recenzenta @nakanapie.pl
**
**
**
„Okazuje się, że gdy jesteśmy w największej du*ie życiowej, zawsze znajdą się ludzie, którzy są w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie. Którzy pomogą. Tak po prostu. Znajdzie się jakieś wyjście, rozwiązanie”.

Drogi czytelniku.
Ta książka nie jest łatwa, lekka i przyjemna. To powieść, która łamie serce, a płacz dławi i ściska gardło. Jest to prawdziwa historia o ludziach, którzy musieli stawić czoła największemu koszmarowi - stracie dziecka. Chodź, wyciągniemy pomocną dłoń do głównych bohaterów. 🫴🏼

Gdy zgłaszałam się do recenzji książki pod tytułem „Spotkamy się po drugiej stronie tęczy” wiedziałam, że będzie to ciężka opowieść, lecz nie sądziłam, że tak mną wstrząśnie. Główna bohaterka wraca wspomnieniami, do tego, co się wydarzyło, obwinia się, że mogła do tego nie dopuścić, choć nie dało się przewidzieć tego, co się wydarzy. 🥺

Z każdą kolejną stroną zostajemy przeprowadzeni przez okres żałoby. Żałoby z powodu dziecka, które miało całe życie przed sobą, a zostało mu ono gwałtownie odebrane. Ukazane nam jest to, jak ważna w takich momentach jest bliskość innych ludzi, ich wsparcie. Dzięki tej lekturze dostrzeżemy też to, iż nie każdy jest dobry. Wiele osób tylko czeka, aż będą mogli zadać więcej bólu. 🙈

Stratę dziecka zrozumie tylko ktoś, kto tego doświadczył. Być może tak jest, aczkolwiek sama uważam, iż empatia ma tutaj ogromne znaczenie, bo można tego nie doświadczyć, ale odczuwać równie mocno stawiając siebie na miejscu danej osoby.

Poza tym, padło tutaj pytanie, czy wobec takiej tragedii można żyć normalnie: śmiać się, podróżować, doświadczać piękna. Otóż jest to jak najbardziej wskazane, ponieważ nie możemy pozwolić na to, aby zatracić się w tym bólu. To w niczym nam nie pomoże, nie przywróci dziecka. Najlepsze co możemy zrobić dla siebie/rodziny to znaleźć w sobie siłę i żyć.

Historia tutaj opisana trafiła do mnie, chciałabym, żeby jak najwięcej osób ją przeczytało. Jest ona idealną refleksją dotyczącą życia, śmierci i przeżywania żałoby. Do tego potrzebny jest czas. On jest kluczem.

Chciałabym żeby to co tutaj przeczytałam nigdy się nie wydarzyło. Jednakże takie są realia, spotykamy się z takimi wypadkami na codzień. Tym bardziej zachęcam do lektury. :)