19 razy Katherine recenzja

Dobry wieczór. 🤗

Zacznę od pytania, cóż ciekawego obecnie czytacie? A skończę na pytaniu, czy polubiliście się z matematyką? 😅
**
**
**
„- Pragnąłem w życiu tylko tego, by Katherine mnie kochała i bym mógł osiągnąć coś znaczącego. No i popatrz. No popatrz tylko…”

Drogi czytelniku.
Dziś wyruszymy w podróż po Ameryce razem z Colinem oraz Hassanem. Tam spotka ich wiele przygód, lecz tak naprawdę chodzi o to, aby stworzyć teoremat o zasadzie przewidywalności, za pomocą którego główny bohater ma nadzieję przepowiedzieć przyszłość każdego związku. Czy mu się to uda? Chodź, przekonamy się. 🫴🏼

Czasem do przeczytania danej książki zachęcają nas inni czytelnicy, kiedy indziej również opis może zachęcić, o ile nie jest jednym wielkim spojlerem. Natomiast znam też takie przypadki, w których to właśnie piękna kolorowa okładka zachęca do sięgnięcia po lekturę i tak właśnie było ze mną. 🙈

Niestety z przykrością muszę stwierdzić, że nic, ale to absolutnie nic mi się nie podobało w powieści pod tytułem „19 razy Katherine”. No dobra może nie tak do końca, bo okładka jest piękna. 🤭

Dla mnie osobiście książka była nudna, nie mogłam się w nią na początku wciągnąć, co widzieliście na instastories. Męczyłam ją niesamowicie, potem odłożyłam, a koniec końców do niej wróciłam i totalnie jestem na nie. Uważam, że nie wszystko, co ładne jest piękne również wewnątrz. Zupełnie nie byłam w stanie rozszyfrować, o co chodzi w tej historii, dodatkowo główni bohaterowie zupełnie mnie do siebie nie przekonali, ich kreacja przynajmniej dla mnie była dość przewidywalna, a już największym gwoździem było dla mnie wplatanie w jej treść matematyki, której nienawidzę. 🤦🏽‍♀️

Dodatkowo wszystko od początku do samego końca zostało owiane tajemnicą, kilka wątków przydałoby się skończyć, do czego nie doszło. Nie rozumiałam też czemu główny bohater, umawiał się tylko z dziewczynami o jednym imieniu. Owa pozycja nie wywołała we mnie żadnych emocji. Po prostu ją zmęczyłam i tyle. Co więcej, jestem pewna, że nawet jakbym sięgnęła po nią, będąc nastolatką, to jeszcze szybciej rzuciłabym ją w kąt.

Szkoda, że mi nie podeszła, bo miała potencjał. 🥺