O człowieku, który stracił cień recenzja

Joyce Carol Oates opisała historię smutną, wzruszającą, wszechstronnie interpretowaną, owianą skrywaną tajemnicą w świadomości człowieka chorego na amnezję.
To co wydarzyło się bohaterowi stworzonemu przez pisarkę, jest tak rzadkie, że porównuje się to do rażenia piorunem.
Wyobraź sobie, że idziesz nad jezioro, popływać. Budzisz się i jesteś w szpitalu. Nie pamiętasz nic. Co takiego wydarzyło się, że żyjesz chwilą?
Nie jesteś w stanie nie współczuć Hoopesowi. Bo przekleństwem jest nie posiadać wspomnień. Ktoś by powiedział : „przynajmniej nie pamięta tego złego”, ale czy warto kosztem tych pięknych chwil?
Oceniasz bohaterkę. Bo jak nie osądzać jej nieetycznego postępowania. Według mojej opinii, ta kobieta nie kochała Elihu.
Bo co to za miłość, która wykorzystuje tylko dla siebie te korzystne momenty?
Co to za miłość, gdzie dużą rolę odgrywa manipulacja?
Co to za miłość, kiedy bawisz się czyimś kosztem?

Pisarka opisała wszelakie eksperymenty na chorym.
Historia opowiedziana przez narratora, który nie szczędzi nam myśli bohaterów, snów.
Zdajesz sobie sprawę (jeśli już wcześniej tego nie wiedziałeś), jak naukowcy potrafią wykorzystać kogoś słabość, aby sięgnąć szczytu swoich naukowych marzeń.
Oni są kimś, a Ty jesteś dziwadłem, którego bezustannie badają, ale bez żadnych korzyści dla Ciebie.