Wszystkie dzieci Louisa recenzja

I jak tu nie mówić że czytanie poszerza horyzonty, zmusza do refleksji i stawiania sobie trudnych pytań. Lektura "Wszystkich dzieci Louisa" Kamila Bałuka kazała mi zrewidować moje myślenie o bankach spermy, dawcach i dzieciach które urodziły się dzięki tej metodzie.
Do tej pory oddawania nasienia traktowałam na równi z honorowym krwiodawstwem czy zapisaniem się do bazy dawców szpiku. Byłam przekonana że to po prostu jedna z metod walki z niepłodnością w związku bądź też szansa samotnych kobiet na bezpieczne poczęcie dziecka.

Reportaż Kamila Bałuka, opisujący początki powstawania banków spermy w Holandii i totalny brak kontroli nad tymi instytucjami w latach 80-tych i 90-tych w ubiegłym wieku uświadomił mi że temat jest bardziej skomplikowany a dzieci poczęte w ten szukają informacji o swoich biologicznych ojcach aby odpowiedzieć sobie na pytanie kim są i jakie mają korzenie.
Kiedy w Holandii pojawiały się pierwsze banki spermy dawcom gwarantowana była anonimowość. Obowiązywały też przepisy o ograniczonej liczbie inseminacji z nasienia konkretnego dawcy. Można było też wybrać sobie dawcę posiadającego pożądane cechy (wzrost, kolor oczy, wykształcenie).
Przypadek który opisuje autor dobitnie pokazuje że była to tylko mrzonka gdyż dyrektorzy klinik omijali przepisy bo liczba dawców była niewielka.
Tytułowy Louis spłodził blisko 200 dzieci a sprawa wyszła na jaw tylko dlatego iż jako pół Surinamczyk miał śniadą cerę i prawie wszystkie dzieci urodzone z jego nasienia odziedziczyły tę cechę po nim. Oczywiści matki były przekonane że ich dawca ma urodę typowego Holendra.

Autor dociera do dzieci które przyszły na świat dzięki nasieniu Louisa, samego bohatera oraz lekarza odpowiedzialnego za inseminacje. Stara się poznać mechanizm i motywację dawcy jak i dyrektora kliniki. Zrozumieć dorosłe już dziś osoby które szukają prawdy o sobie.

Kamil Bałuk to kolejny młody, zdolny reportażysta który zmusza czytelnika do myślenia i stawiania głośno pytań które pewnie wcześniej nawet nie pojawiły się w jego głowie.
Jest dociekliwy, cierpliwy a w książce widać pasję z jaką pisze. Warto śledzić jego karierę. Ja na pewno będę.