Wszystko za Everest recenzja

"Wiosną 1996 roku Everest pochłonął dwanaście ofiar, mężczyzn i kobiet. Był to najgorszy sezon od siedemdziesięciu pięciu lat, czyli od czasu gdy alpiniści pastwili pierwsze kroki na tej górze."
 
Krakauerowi udała się trudna sztuka. Opowiedział tragiczną, przerażającą, smutną historię bez grama patosu i próby żerowania na emocjach czytelnika. Autor zdał relację z wyprawy, której był częścią, widział od środka, przeżył, przetrwał i pomijając błędy raz po raz wytykane mu w przypisach przez tłumacza, napisał książkę ważną i przy okazji bardzo dobrą. 
 
Czy ktoś na tyle majętny aby pozwolić sobie na próbę zdobycia najwyższego szczytu Ziemi, zawsze jest przygotowany na tak duże wyzwanie? Cash is the limit? Krakauer na przykładzie swojej wyprawy pokazuje, że nie, i to nawet pomimo świetnego sprzętu, najlepszych przewodników i najsilniejszych Szerpów, liczba tych, którym się nie udało wrócić mówi sama za siebie. Koniec końców, droga na szczyt nie jest usypana z dolarów i trzeba pokonać ją samemu, krok po kroku, a udany atak szczytowy to dopiero część (ta mniejsza) sukcesu. 
 
 "Wszystko za Everest" jest nie tylko książką rozliczeniową. Autor precyzyjnie opisuje przygotowania do wyprawy, historię zdobywania wielkich gór oraz blaski i cienie komercyjnych wypraw w Himalaje, porusza też problem zaśmiecania gór przez wspinaczy i motywacje pchające ludzi do wypraw powyżej wysokości śmierci to jest 7600 metrów. 
 
 Motywacja. To, że Krakauer sam się wspina, choć wcześniej nie porywał się na ośmiotysięczniki, sprawia można go uznać, za kogoś więcej niż klienta, jednak nie za zawodowca czyni jego relację dodatkowo wartościową, bo był chyba jednym z niewielu "niealipinistów", atakujących wiosną 1996 roku szczyt Everestu, wiedzących na co się porywa i z ryzyka, że może już więcej nie zobaczyć domu.
 
 "Tłum reporterów, głównie Japończyków, chciał mieć porządnie spisaną uporządkowaną wersję tragedii, a jej główne postaci posegregowane na bohaterów i łajdaków."
 
 Everest okazał się za trudnym wyzwaniem dla wielu, ale czy można wskazać winnych tej tragedii? Autor podaje szereg przyczyn, wiele małych kamyczków, które przeważyły szalę i jak sam pisze: gdyby każda z zaistniałych okoliczności zdarzyła się pojedynczo, to zapewne wszyscy wróciliby bezpiecznie do domu. Krakauer nie wskazuje winnych, nie jest głupi, sam też wyznaje swoje grzechy i zaniedbania, wiele sytuacji, w których mógł zachować się lepiej. Mógł, ale się nie zachował i teraz musi z tym żyć. Świetna książka.