Wyspa mojej siostry recenzja

Lubię książki, które wywołują u mnie emocje. Takie, po przeczytaniu których muszę poukładać myśli, ochłonąć. Książki, które będą mi towarzyszyć przez kolejnych kilka dni i wyryją choć niewielki ślad w mojej pamięci już na zawsze.

Taka właśnie jest ta książka. Opowiadanie o ogromnej miłości i bezgranicznej akceptacji. To historia dziewczynki i jej niepełnosprawnej starszej siostry.

Marysię wychowywał tata i jej starsza siostra Pipi. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że Pipi była chora. Urodziła się z zespołem Downa. Pipi nie potrafiła czytać ani pisać, nie mogła chodzić do szkoły, nie oglądała TV, bo wszystko o czym słyszała i widziała brała dosłownie. Za to miała genialną pamięć i ogromny talent kulinarny. I mimo swej choroby świetnie sobie radziła i wiele lat opiekowała się swoją młodszą siostrą. Pipi zrobiła by dla Marysi wszystko. Niestety ta mała dziewczynka pomału dorasta. Za to jej starsza siostra wciąż jest tą samą Pipi.

Ta książka jest niesamowita. Autorka w prosty i spokojny sposób przedstawia nam świat widziany oczami chorego dziecka, oraz to jak na niego patrzą jego bliscy. To pełne ciepła i miłości opowiadanie otwiera nam oczy, na rzeczy których staramy się nie dostrzegać. Porusza bardzo trudny i jednocześnie ważny temat. Tłumaczy niektóre zagadnienia oraz uczy tolerancji, zrozumienia i akceptacji.

Książka jest bardzo wzruszająca. Przeczytałam ją jednym tchem i jestem pod ogromnym wrażeniem.