Kamogawa recenzja

Przy bocznej uliczce w Kioto mieści się mała, rodzinna restauracja. Nie posiada ona szyldu, nie reklamuje się w Internecie, a trafić do niej możesz zupełnym przypadkiem. I to tylko wtedy, gdy chcesz przypomnieć sobie dawno zapomniany smak.

Nagare i Koishi to ojciec i córka, którzy wspólnie pomagają klientom w wytropieniu różnych potraw. Czy chodzi o zwykłe sushi z makrelą, a może potrawkę z wołowiny lub kotlet schabowy… Ta dwójka z pewnością przyrządzi je w taki sposób, że przypomnisz sobie dzień, w którym je jadłeś. Oraz wszystkie związane z tym momentem wspomnienia. Nie masz się co zastanawiać, tylko siadaj i zajadaj. Smacznego!

„Kamogawa. Tropiciele smaków” to nostalgiczna, powolna książka składająca się z sześciu opowiadań. W każdym z nich bohaterem jest inny klient restauracji Kamogawa, który poszukuje zapomnianego smaku. Często z określonym daniem wiążą się sytuacje, które wzbudziły w nim silne emocje. Mamy tu różne typy osób, od zwykłego pracownika po bogatego biznesmena. Każda z nich jednak jest tylko człowiekiem, który chce powspominać dawne czasy.

Styl pisania Hisashi Kashiwai jest dość prosty, ale autor ma skłonność do krążenia wokół jednego tematu. Czytałam już trochę literatury japońskiej, dlatego zdaję sobie sprawę, że to swoista specyfika pisarzy z tamtego regionu świata. Mimo to trudno się było do niej przyzwyczaić, a przynajmniej z początku. Im dalej, tym łatwiej ją zaakceptować i skupić się na fabule. Według mnie dużo dobrego zrobiła też tłumaczka, Anna Zalewska, która wyjaśniała na bieżąco trudniejsze aspekty językowe. Dzięki temu nie musiałam szukać odpowiedzi w przypisach, co mogłoby wybić mnie z lektury.

Jeżeli chodzi o sam pomysł na opowieść, to muszę przyznać, że jest on naprawdę ciekawy. Nie spotkałam się wcześniej z restauracją, która jednocześnie prowadziłaby śledztwa w sprawach różnych posiłków. Szkoda tylko, że autor nie opisał tego tak dobrze, jak to brzmi. Książka bowiem jest dość schematyczna, a samego tropienia smaków praktycznie tutaj nie mamy. Oczywiście, jest to opowiedziane klientom ustami głównego bohatera. Szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś więcej niż monologu na temat tego, gdzie Nagare pojechał, z kim rozmawiał i jak odkrył rozwiązanie. Przyznam, że ten aspekt historii dość mocno mnie rozczarował.

Tym, co ratuje tę książkę, jest z pewnością jej klimat. Trochę melancholijny, a jednocześnie przepełniony ciepłem i spokojem. Ciekawym elementem jest także przedstawienie kultury japońskiej, jej tradycji i form grzecznościowych używanych w tym kraju. Również opisy jedzenia są bardzo szczegółowe, dzięki czemu możemy sobie je wyobrazić, a czasem wręcz poczuć ich smak na języku. Można przy tym nieco zgłodnieć, więc warto mieć pod ręką coś do schrupania…

„Kamogawa. Tropiciele smaków” to dość przewidywalna, ale dobra historia. Jej plusem z pewnością jest pełna ciepła i szacunku atmosfera, a także pokazany w interesujący sposób japoński styl życia. Pisarz z wprawą opisał uczucia postaci, pozwalając czytelnikom poznać ich osobowość i sposób na życie. Mimo to mam wrażenie, że ta książka nie zostanie długo w mojej pamięci. Jednak nie żałuję, że ją przeczytałam, gdyż dała mi sporo przyjemności podczas czytania. I chociaż w kilku sprawach mnie zawiodła, to i tak sądzę, że warto dać jej szansę.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Relacja.