Wyznaję recenzja

Jaume Cabre to kataloński pisarz, który kiedyś uczył się gry na skrzypcach. Jego powieść jest również w taki sposób skomponowana – różne tempo akcji, pierwszo- i trzecio osobowa narracja, niedokończone zdania. To wszystko powoduje, że czytana lektura staje się inna od pozostałych, takiej nikt z nas jeszcze nie czytał. Gdy tylko usłyszałam, że ma się ukazać taka pozycja nie mogłam doczekać się tego, aż znajdzie się na mojej półce.

Książka toczy się kilkuwątkowo, urywane historie sprawiają, że trudno odnaleźć się w danej chwili. Jednak całość stanowi spójną opowieść. Dobro przeplata się ze złem, II wojną światową…

Zło nigdy nie powstaje samo, to ludzie sami zachowują się w taki sposób, aby ono powstało. Nikt za nich tego nie robi. Doskonałym przykładem jest wojna, podczas której niepotrzebnie zginęło wiele milionów ludzi. Komory gazowe, śmierć w walce, czy było warto, czy można było tego uniknąć? Na to pytanie każdy sam powinien sobie odpowiedzieć…

Powieść nie należy do takich, które przeczyta się błyskawicznie i szybko o niej zapomni. Jest to książka, po zamknięciu której będziemy ją mieli cały czas w pamięci, czuli uczucie niedosytu. Czytanie tej książki należy sobie dawkować, podczas jej lektury trzeba być bardzo skupionym, zmusza nas do refleksji nad opisywanymi tematami.

Niektóre wątki kończą się dopiero kilka stron przed zakończeniem opowieści. Nieustannie coś się dzieje, zmienia się rytm, tempo. To powoduje, że pozycja staje się jedną z lepszych, jakie przeczytałam w całym swoim życiu ! Z pewnością jeszcze nie raz do niej wrócę, nie żałuję, że nie po nią sięgnęłam. Bardzo się cieszę, że mam tą pozycję na swojej półce.

,,Wyznaję” to wspaniała, pełna emocji i wyjątkowa powieść katalońskiego pisarza. Jego pozycje zostały przetłumaczone na kilkanaście języków! Z pewnością i Ty się nie zawiedziesz podczas jej czytania.

Moja ocena : 10/10