Recenzja książki PS rzucam ci wyzwanie!

Z bólem serca muszę przyznać, że każda kolejna część z tej serii jest coraz słabsza. Przy "P.S. Nienawidzę Cię" naprawdę dobrze spędziłam czas i choć nie była to książka bez wad, to poczułam się zachęcona do sięgnięcia po kolejny tom. "P.S. Tęsknię za Tobą" okazało się sporo gorsze od poprzedniczki, choć sam pomysł na fabułę mnie zaciekawił, ale tutaj coś poszło zdecydowanie nie tak jak powinno i mam wrażenie, że ta część powstała na odczepnego, a autorce po prostu nie chciało się jej pisać. Pomijam nawet długość tej książki, bo bardziej mi ona przypomina Harlequiny, które czytałam jako nastolatka, niż pełnowartościowy romans, ale całość jest niedopracowana i jak dla mnie niewystarczająco rozwinięta.
Tym razem poznajemy historię Aerin Keane, która jest uważana za świetną konsjerżkę, dzięki swojemu zamiłowaniu do organizacji i porządku. Zostaje jej powierzone kolejne zadanie i ma pomóc Calderowi Wellesowi II w przejęciu firmy ojca, tyle że mężczyzna nie jest zachwycony z takiego obrotu spraw, a w dodatku jego relacje z ojcem nie wyglądają najlepiej.
Sam zarys fabuły mnie naprawdę zaintrygował, więc liczyłam na coś równie dobrego jak w pierwszym tomie, ale niestety całość okazała się zmarnowanym potencjałem. Akcja pędziła na łeb na szyję, relacja postaci rozwijała się błyskawicznie, jednak nie mieliśmy nawet możliwości poznać głównych bohaterów i ich polubić. Tak naprawdę nie wiem jacy oni byli, czy co czuli w danym momencie, bo autorka nie raczyła nam tego wszystkiego wyjaśnić. Zakochali się w sobie po kilku rozmowach, nic tak naprawdę nie wiedząc o sobie, co jest dla mnie nie do pomyślenia, nawet jak na fikcję literacką.
Całość, tak jak w poprzednich przypadkach, czyta się dobrze i autorka ma przyjemny styl, ale tutaj sporo mi zabrakło i poprzednim tomom ta historia niestety nie sięga do pięt. Przeszkadzała mi także ta niekonsekwentność, bo szczególnie Aerin kreowana była początkowo na doskonałą, bardzo profesjonalną asystentkę, ale jej zachowanie zdecydowanie temu przeczyło. Caldera także jakoś nie potrafiłam polubić i nie do końca rozumiałam jego zachowanie, bo momentami zachowywał się jakby miał chorobę dwubiegunową, a na domiar złego w ich wspólnych scenach nie czułam w ogóle chemii.
Gdyby autorka dodała jeszcze kilkadziesiąt stron i umożliwiła nam dokładne poznanie bohaterów, to moja ocena byłaby wyższa, ale muszę przyznać, że jestem ogromnie zawiedziona tym tomem. Liczyłam na dużo więcej. Jest to po prostu kolejna, krótka historia romantyczna, o której na pewno błyskawicznie zapomnę.