Szczęka Alfreda recenzja

Wzięłam tę książkę z ciekawości, bo intrygował mnie sam pomysł na książkę. Poszperałam trochę w internecie, popatrzyłam na wnętrze i się skusiłam.
Na początku zaskoczył mnie format - A4 (wielkości klasycznego blogu rysunkowego). Twarda okładka - czyli środek nie będzie się tak szybko niszczyć. A wszystko obłożone plakatem robiącym za obwolutę - czyli jest ciekawie.
Dalej było tylko lepiej. Proste rysunki, kolorowe, zabawne - schematyczne, mają swój urok. Mam wrażenie jakby namalowało je dziecko, bo często wypełnienie wychodzi po za kontury. Duże strony, niektóre dodatkowo rozkładane.
Historia jest prosta, a zarazem zabawna. Mamy Alfreda, samotnika, który zgubił swoją sztuczną szczękę. Wywiesza ogłoszenie na poczcie, ale na tym nie poprzestaje postanawia poszukać go w swoich rzeczach. A czego tam nie ma. Z pomocą przychodzi mu siostra, kiedy dzwoni do niej po poradę. Poleca mu wszystko posortować. Jednak wtedy robi coraz większy bałagan i... znowu dzwoni do siostry.
Porządkowanie zajmuje mu dużo czasu - łączy kolory, przeznaczenie, charakter. Jednak zamiast sprzątać robi coraz większy bałagan. Czy uda mu się odnaleźć swoją zgubę? A może znajdzie coś ciekawszdego?

Z całej opowieści wyłania nam się obraz Alfreda bałaganiarza, który zbiera takie 'przydasie', a jak coś się zgubi to sam nie wie gdzie szukać.
Myślę, że może być to fajny wstęp do rozmowy o porządku i pozbywaniu się zbędnych rzeczy, z których się nie korzysta. Można też wspomnieć, że ilość rzeczy nie prowadzi do szczęścia i wiele rzeczy tak naprawdę nie jest nam potrzebnych.

Mój syn ma trzy lata i obawiałam się, że to może jeszcze nie ten etap, ale się zaskoczyłam. Pierwsze co powiedział to: 'wow' i zabrał książkę do łóżka. Siedzieliśmy razem, oglądaliśmy, nie interesowała go opowieść, ale obrazki. Szukał szczegółów, opowiadał co widzi. Miał jeden cel: znaleźć szczękę. Spędziliśmy nad tą książką dobre pół godziny, analizując obrazki. Było dużo zabawy i śmiechu. Później oglądał już drugi raz książkę z tatą i słuchał opowieści.