Książę Mgły recenzja

Max ma trzynaście lat i żyje w 1943 roku, kiedy trwa II wojna światowa. Kiedy jego ojciec postanawia przeprowadzić się do spokojnego miasteczka wraz z rodziną wszyscy domownicy mają co do tego mieszane uczucia. Zwłaszcza główny bohater, ponieważ wraz z przyjazdem do nowego domu chłopak odkrywa kilka mrożących krew w żyłach faktów. Zyskuję również nowego przyjaciela, zbliża się do swojej starszej siostry, ale to nie umniejsza tragedii jaką obydwoje przeżywają.

Kiedy sięgałam po tę pozycję na bibliotekowej półce miałam nadzieję na coś spokojnego, ale też zmuszającego mnie do główkowania. Dużo się nie pomyliłam, ale jednak jest to książka zaskakująca. Nie wiem pod jaki gatunek ją zaliczyć, bo jest trochę przerażająca. Jednak bardzo mi się podobała. Trochę się zastrachałam, co było bardzo miłą odmianą wśród powieści, które czytam na co dzień.

Dużym, wręcz ogromnym minusem jest to, że praktycznie nie ma wspomniane o wojnie. Chciałam, żeby było trochę więcej nawiązań do wojny i tego jak groza trawiła ludzi. Tutaj głównie autor skupia się na magii, która jest raczej tym złym - co jest kolejnym wielkim zaskoczeniem.

Język jest bardzo dobry i ciekawy. Nie nudzi i łatwo zatopić się w lekturze. Książka jest stosunkowo chuda, ale akcja toczy się szybko i naprawdę łatwo się przerazić lub zachłysnąć powietrzem. Polubiłam bardzo Alicję i ojca Max'a, wydawał się bardzo sympatyczną postacią, choć było go stosunkowo mało. Alicja była dziewczyną skrytą, ale szczerą za co ją polubiłam. Nie była też miła dla swojej młodszej siostry za co stała się jeszcze bliższa memu sercu.

Polecam tę książkę dla osób odważnych, pragnących poczytać coś co budzi lekki lęk lub po prostu lubią ciekawą literaturę i przede wszystkim chudą.


Moja ocena: 4