W Chinach jedzą księżyc recenzja

Bardzo dobra książka na rozpoczęcie wakacji. Poczułam się, jakbym wyskoczyła na weekendowy wypad do Szanghaju. Książka jest opowieścią Niemki, autorki o jej pobycie w tym mieście. Tematem jest zderzenie kultur: europejskiej i azjatyckiej, a konkretnie niemieckiej precyzji i chińskiego widzenia życia i codzienności. Autorka wybrała się do Szanghaju jako żona męża, który otrzymał kontrakt na rok i miał tam badać rynek kosmetyczny w Chinach i tamtejsze zwyczaje konsumenckie. Pojechał tam z całą rodziną, czyli z żoną i córeczką. Żona, autorka musiała zmienić styl życia i przede wszystkie przestać pracować, wynająć nianię i 'wypłynąć na głębokie wody'. Bo okazało się, że codzienność w Chinach jest kompletnie inna od życia Niemca. Na pewno jej życie tam nie było nudne.
Książka jest podzielona na miesiące, w których autorka opisuje codzienność w tej dwudziestomilionowej metropolii (aż trudno jest mi sobie wyobrazić miasto, w którym mieszka połowa Polaków). Mamy więc boje o hydraulików, o przedszkole dla córki, o kupienie miotły, o wycieczkę do parku. Mamy opisane przygotowania do olimpiady, mamy opisy chińskich świąt. Zabawne sytuacje wynikały z tego, ze nieświadoma autorka i jej mąż dali w prezencie zegar, albo wymówili imię współpracownika męża z innym zaśpiewem, co dawało obelżywe słowo. I dopiero po 9 miesiącach znajomości ten człowiek zasugerował Europejczykowi, co się dzieje. Mamy opisy zachowań ludzi w sklepach, na ulicach, w stołówce pracowniczej i u lekarza. W zasadzie wszystko tam jest inne i sama narratorka po paru miesiącach przestała się dziwić czemukolwiek.
Najbardziej fascynowały mnie opisy emerytów w parku. Widziałam to już parokrotnie w programach telewizyjnych, i chciałabym Żeby w Polsce się to przyjęło: emeryci ćwiczący w parku, emeryci grający w mahjonga itd.
Nie ma natomiast w tej książce dramatów osobistych, zaś nasza bohaterka wiedzie udane życie małżeńskie, lubi męża, czeka na jego powrót z pracy, by jej opowiedział co się zdarzyło, albo nie czeka tylko idzie na masaż albo regenerację cery itd. itp., co może niektórych czytelników spragnionych sensacji zawieść. Mnie to ucieszyło, bo media ostatnimi czasy serwują nam taką dozę strachów i nerwówki, że taka książka o szczęściu i przygodach w obcym mieście naprawdę działa jak balsam.
Na koniec książki autorka zapytała się swojej nauczycielki chińskiego o to, jak się oni, Chińczycy odczuwają brak wolności politycznej, co zawsze wypominane jest im przez naszą kulturę. Odpowiedź była zaskakująca: oni doceniają, ze żyje im się lepiej niż wiele lat temu, że mogą pracować i żyć na coraz wyższym standardzie.
Jak to autorka ujęła, trzeba przestać się dziwić i patrzeć na cały świat z wąskiej perspektywy Europy. A książka 'W Chinach jedzą księżyc' pokazuje, że taka wyprawa w nieznane może przynieść wiele radości, umocnić rodzinę i scementować związek.