Za grosze. Pracować i (nie)przeżyć recenzja

Żadna praca nie hańbi, ale nie z każdej pracy da się utrzymać. Smutna prawda, która bije z tej książki. Autorka obala mit o tym, że dzięki ciężkiej pracy możemy się wzbogacić i godnie żyć. Niestety,są ludzie, którzy pracują ponad swoje siły a ledwo wiążą koniec z końcem. Dlaczego tak jest? Odpowiedź możecie znaleźć w tej książce.

Autorka postanowiła przekonać się na własnej skórze, jak wygląda takie życie. Rozpoczęła dwuletni ekspryment w którym dołączyła do osób pracujących za najniższe stawki. Zaczynając od pracy kelnerki, następnie sprzątaczki i skończyła jako ekspedientka w jednym z największych sieci sklepów. Niestety dość szybko zderzyła się z zrzeczywistością i przekonała się, jak ciężko, mimo pracy na pełen etat, wynająć coś przyzwoitego i i jeszcze mieć za co jeść. Zostaje zmuszona do nocowania po motelach, obskórnych pokojach a nawet w przyczepach, a mimo to, musi pracować na dwa etaty, żeby móc sobie na to pozwolić.

Na swojej drodze spotyka najróżniejszych ludzi i poznaje ich historie. Ludzi, którzy pracują ponad swoje siły, w zdrowiu i w chorobie, ponieważ kierownictwo narzuca im „pracę mimo wszystko”. Ludzi, którzy nie mogą pozwolić na dzień wolny, ponieważ muszą wyżywić nie tylko siebie, ale również swoje rodziny. Jest to bardzo smutna perpektywna, ponieważ to co dla autorki było tylko dwuletnim eksperymentem, po zakończeniu, którego wróci do swojego normalnego życia, dla innych jest surową rzeczywistością.

Jest to reportaż wcieleniowy i pierwsze co pozytywnie mnie zakoczyło to bardzo przyjemny język jakim został napisany. Ułatwia to bardzo zrozumienie sytuacji oraz zachęca do dalszego czytania.
Kolejnym dużym plusem, jak dla mnie, są przypisy, które wzbogacają te historie o najrózniejsze statystyki, przypisy prawne, czy inne dokumenty, które odnoszą się do tego tematu. Co daje nam obraz tego, dlaczego i skąd jest przyzwolenie na takie traktowanie pracowników.
Niestety brakowało mi trochę rozwinięcia tego, jak dana sytuacja wpływa psychicznie na te osoby. Uważam, że wątek psychologiczny takiego praktowania pracowników był słabo rozwinięty, ale rozumiem, że autorka nie jest psychologiem tylko dziennikarką, dlatego możę ta część była dla niej trudniejsza do poruszenia.

Bardzo smutny jest fakt, że autorka przeprowadzała ten ekspryment u schyłku XX wieku i jest on nadal aktualny...

ig:goosediaries_