Żadanica recenzja

Kibicowałam wiernie Katarzynie Puzyńskiej od momentu gdy sięgnęłam po jej debiutancką powieść "Motylek". Cykl o policjantach Lipowa szybko zyskał wierne grono fanów a porównanie jej twórczości do prozy Camilli Läckberg sprawił, że stała się ona jedną z czołowych pisarek powieści kryminalnych.
Na półki księgarskie systematycznie trafiały kolejne książki, a bohaterowie wykreowani przez pisarkę rozwiązywali coraz bardziej skomplikowane zagadki kryminalne zadając kłam, że stróże prawa na prowincji zajmują się jedynie drobnymi kradzieżami czy interwencjami podczas awantur domowych. Małe miejscowości też mają swoje mroczne sekrety a krwawa zbrodnia może zdarzyć się wszędzie.
Zawsze podziwiałam talent Katarzyny Puzyńskiej do konstruowania ciekawej intrygi kryminalnej. Dochodzenie do prawdy, krok po kroku zawsze było fascynującą przygodą, która pochłaniała mnie na czas lektury.
Jednak z każdym kolejnym tomem czułam się coraz bardziej przytłoczona perypetiami z życia osobistego bohaterów. W pewnym momencie nie mogłam już nadążyć ze śledzeniem życia uczuciowego i gwałtownych metamorfoz Daniela Podgórskiego, który z wzorowego policjanta przeobraził się w zapijaczonego żula.
Z żalem więc, ale jednak, porzuciłam lekturę kolejnych części tej opowieści, która zaczęła w pewnym momencie przypominać serial rodem z Ameryki Południowej.

Wytrwałam w swym postanowieniu długo, ale co tu dużo mówić zatęskniłam Lipowem i jego mieszkańcami. Dlatego też z ciekawością, ale nie bez obaw sięgnęłam po najnowszą powieść Katarzyny Puzyńskiej "Żadanica". I już na początku poczułam się pozytywnie zaskoczona, bo perypetie osobiste bohaterów nie grają tu głównej roli, jak to bywało wcześniej. Intryga kryminalna, z ciekawie wplecionymi elementami powieści grozy jest na pierwszym miejscu.
Śmierć czai się w cieniach drzew poruszanych podmuchami wiatru a świadkiem zbrodni jest październikowy księżyc w pełni zwany Księżycem Myśliwych.
Umiejętnie budowane napięcie, fałszywe tropy, które podsuwa czytelnikowi autorka i trudny temat wykorzystywania seksualnego nieletnich sprawiają iż "Żadanicę" czyta się na jednym wdechu.

Trochę żal, że finał nie został lepiej dopracowany a końcówka podryfowała niebezpiecznie ponownie w rejony brazylijskiej telenoweli jednak lektura ta sprawiła mi dużo przyjemności więc przymknę oko na te niedociągnięcia.
Wielbicieli twórczości Katarzyny Puzyńskiej do lektury namawiać nie trzeba. A grono to liczne i stale rosnące w siłę. Nie pozostaje nic innego jak czekać na kolejne odsłony przygód policjantów z Lipowa.