Dwór Srebrnych Płomieni. Część 2 recenzja

Po rozpoczęciu drugiego tomu byłam na skraju irytacji, kiedy autorka w końcu zacznie jakąś akcję i rozwinie te wszystkie wątki związane z fabułą, a nie miłością i rozczulaniem się nad Kasjanem i Nestą.

Byłam w szoku, bo te 300 stron drugiego tomu były bardziej treściwe niż pierwszy tom, który miał dwa razy więcej stron. W końcu skupiliśmy się na czymś innym, choć nie powiem znowu autorka była przewidywalna, jeżeli chodzi o koniec i co mnie zadziwiło zbyt szybkie zakończenie całego rozwinięcia i oczywiście zbyt sielankowy koniec. Maas uwielbia mam wrażenie takie zakończenie.

Nie brakowało tutaj też dramatów i sama część na tle poprzedniej wypadła zdecydowanie lepiej i znowu jak dla mnie historia się skończyła, choć autorka może coś jeszcze wymyśli, tylko tutaj już by było przegięcie aż za bardzo, ale w sumie została jej jeszcze jedna siostra, nad którą trzeba podumać, a świat, który stworzyła jest ogromny i ma niezwykły potencjał.

Bardzo podobał mi się wątek Ilyrów w tym wszystkim było to nawiązanie do korzeni Kasjana i do traktowania przez nich kobiet, tutaj dopiero na samym końcu autorka wplotła to wszystko co mnie mile zaskoczyło, bo dzięki temu wybrnęliśmy ze stagnacji, a akcja w końcu poszła do przodu. Nie powiem te 300 stron pochłonęłam w chwilę.

W końcu ukazała te babki z jajami na samym końcu, wszystkie silne osobowości połączyła w jedno, dodała nutkę dramatyzmu i widmo śmierci. Poznaliśmy też niektóre zakamarki, o których nie wiedzieliśmy i historię sprzed wszystkiego, choć dalej nie wszystko wydaje mi się wytłumaczone.

Podsumowując na tle Dworów najsłabsza część, ale dalej podkreślę Maas naprawdę nie umie pisać zakończeń swoich powieści, rozwleka w czasie, wymyśla fabułę, która ma duży potencjał, po czym jest jej za mało i wplata w to romans, który przyćmiewa wszystko inne. Książka nie jest zła i na pewno jak wyjdzie coś nowego z tego świata to przeczytam, czy z zapartym tchem to się okaże (tutaj była taka końcówka). Czekamy dalej czym zaskoczy nas autorka.