Numery Czas uciekać recenzja

Numery są wszędzie, jest to pojęcie rozumiane szeroko. Numer telefonu, numer w dzienniku, numer programu w telewizji, a nawet numer mieszkania. Jednak autorka postanowiła zmienić nasz pogląd na to słowo. Tym razem wyraz, który w brzmieniu jest dość twardy, z długim "u", staje się dla nas synonimem śmierci, końca lub wiecznego nieszczęścia.

A wszystko to za sprawą Jem, która widzi daty śmierci osób, którym spojrzy w oczy. Tak więc wie, kiedy umrze jej zastępcza matka, wie, kiedy umrze jej nauczyciel, a nawet wie, kiedy umrą ludzie w wyniku zamachu terrorystycznego. I to ostatnie wydarzenie sprawia, że szukają ją policjanci w całym państwie, chcąc dowiedzieć się jaki związek z nim miała. Do tego dochodzi oczywiście jej "kumpel" Pająk, który potem staje się czymś więcej niż tylko chłopakiem, z którym pali się papierosy...

Gdy dostałem w swoje ręce "Numery" skakałem z radości. Nie tylko ze względu na okładkę, która wygląda bardzo tajemniczo, ale ze względu na fabułę, która bardzo mnie zaciekawiła. Coś nietypowego, nieszablonowego... coś, co może wbić mnie w fotel i sprawić, że zmienię swoje poglądy. Spodziewałem się powieści fantasy, którą będzie czytało się lekko i przyjemnie.
Srogo się pomyliłem.
Po pierwsze to na pewno nie jest fantasy, ale brutalna prawda o dzisiejszym życiu w dzielnicach biedy. Mamy tu wagary, palenie, problemy z rodzicami, jeszcze więcej palenia i utarczki z policją. To nie jest ta powieść, w której grzeczna bohaterka boi się zawieść swoich rodziców, więc idzie na studia, wychodzi za mąż i żyje długo i szczęśliwie. Nie. Tym razem Jem ma wiecznie kłopoty. Nie tylko ze względu na numery, ale nie ma przyjaciół, jej matka zmarła na przedawkowanie, a nauczyciel wciąż wymyśla zadania, które pogarszają psychikę dziewczyny.
Po drugie nie czyta się jej lekko i przyjemnie. Z tym pierwszym się jeszcze zgodzę, bo całość pochłonąłem w trzy dni, ale przyjemności nie ma tu prawie wcale. Bo trudno nazwać tak książkę, w której myśli się o śmierci, końcu, a główna bohaterka ucieka przed policją przez pół Anglii.

I tak moje spekulacje spaliły na panewce. Jednak gdyby tak spojrzeć na to z innej strony mamy tu rozdział, który jako opowieść dostało lokalną nagrodę na Festiwalu Frome w Anglii, a ostatni zaś stanowi apogeum całej powieści i śmiało można nazwać go "ku pokrzepieniu serc".

Rachel Ward pokazała mi poprzez historię Jem, że należy cieszyć się życiem, każdą wolną chwilą i chwytać dzień. Mimo utraty bliskich, która prędzej czy później nastąpi, należy iść do przodu i nie zwracać uwagi na niedogodności. Bo nawet w obskurnej chacie na przedmieściach Londynu może zagościć szczęście. Wystarczy tylko chcieć...
Jednak nie wyraziłem do tej pory swojej opinii. Pierwsza część "Numerów" to powieść obowiązkowa, dla każdego. Wątpliwości o śmierci należy rozwiać, a Rachel Ward jest świadoma wszystkich stereotypów krążących wokół tego tematu. Tak więc polecam tę powieść wszystkim, nie zważając na wiek i płeć.