Gangsterska gra recenzja

Erika - barmanka i pisarka, która pracuje w klubie rządzonym przez mafię. Dziewczyna, która nie da sobie w kaszę dmuchać, dlatego nie boi się odpyskować szefowi na jego bezczelne zaproszenie na "lody".
Maksymilian - w sumie to nieskomplikowany facet, któremu niewiele brakuje do objęcia rządów w mieście. Dotąd żadna kobieta mu nie odmawiała, dlatego nowo poznana piękność tak go intryguje.

Pomijając pewne mankamenty, wyjątkowo dobrze i szybko czytało mi się ten tytuł. To była taka niezobowiązująca, prosta rozrywka na jeden dzień. Gangsterzy nie bawili się w półśrodki czy manipulacje, jeśli ktoś im podpadł, to mordowali go i tyle. Fragmenty z nimi utrzymywały akcję na przyzwoitym poziomie, podobały mi się chyba nawet bardziej niż rozwijający się romans. Chociaż to zestawienie dwóch głównych charakterów obserwowało się całkiem przyjemnie, to była taka relacja bardziej na zasadzie partnerstwa niż podległości którejś ze stron, zdecydowanie na plus. Brakowało innych postaci, takich spoza mafijnego kręgu (Jenny, przyjaciółka głównej bohaterki, ma bardzo małą rólkę), więc świat przedstawiony poza familią prawie nie istniał. Niektórym może przeszkadzać potoczny i wulgarny język.

O Erice szybko dowiadujemy się, że po godzinach pracy w klubie zamienia się w pisarkę "romansów i scen erotycznych". W pierwszej chwili pomyślałam, że to fajny zabieg ze strony autorki, puszczenie oczka w stronę czytelnika. Niestety z czasem doszło do lekkiej przesady. Bohaterka co rusz przypominała, że jest pisarką, a fani czekają na kolejne wiadomości od niej. W kryzysowym momencie swojego życia, kiedy Erika powinna być przerażona, zamiast tego zastanawia się, jak to opisać w swojej kolejnej książce. Ech?

Myślę, że ta powieść przypadnie do gustu zarówno starym wyjadaczom romansów mafijnych jak i osobom, które dopiero zaczynają przygodę z tym podgatunkiem. Zakończenie jest... mocne. Zaskakujące. Myślę, że dzięki niemu powieść zostanie mi w pamięci na długo.

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz do recenzji.