Gangsterska gra recenzja

„Gangsterska gra” Dominiki Smoleń jest książką, o której wam dzisiaj napiszę, by szybko o niej zapomnieć. Zacznę od tego, że moją uwagę przykuła okładka. Całująca się para i ten tytuł w fikuśnej czcionce, pomyślałam sobie czeka mnie kolejny ckliwy mafijny romans. Zapoznałam się z opisem i stwierdziłam, że może być ciekawie. Boże jak ja się zawiodłam. Główną bohaterką jest Erika, młoda dziewczyna z ambicjami, (jak myślałam wcześniej). Jej pasją było pisanie książek i chciała zasłynąć w tym świecie, być rozpoznawalna wśród czytelników. Dorabiała sobie w klubie Agrypina, którego właścicielem był Maks, członek i przyszły boss największej rodziny mafijnej w stanach. Wszystko było by dobrze gdyby nie to, że wpadła mu w oko. I tak to się wszystko zaczęło. Jej cięte riposty względem faceta sprawiły, że jeszcze bardziej przykuła jego uwagę a myślała, że będzie na odwrót. Maks też nie był jej dłużny, był strasznie bezpośredni co do niej. Wszystko kręciło się wokół seksu, aluzji i podtekstów erotycznych. Największym absurdem tej historii było to, że facet powiedział do dziewczyny, że ma na niego czekać gotowa z rozłożonymi nogami, a ona, UWAGA, to zrobiła. No może nie dosłownie, ale jak on zagrał tak ona zatańczyła. W tamtym momencie nie dowierzałam w to co czytam. Dziewczyna ewidentnie zrobiła z siebie pierwszą lepszą, bez godności i szacunku względem swojej osoby. A to, że zakochała się z nim po dwóch czy trzech orgazmach to już w ogóle absurd nad absurdami. Cała książka to jedne wielkie masło maślane, bez sensu, jakiejkolwiek spójności. Nie poczułam jakiejś chemii między bohaterami i uważam, że wszystko to było sztuczne. A postać Sergia, kuzyna Maksa to już w ogóle jakaś farsa. Nie mam zamiaru dalej się wgłębiać i analizować bohaterów, bo szczerze brak mi słów. Jedyne co to zakończenie mi się podobało, chociaż też bym miała jakieś ale. Czy ją polecam? Powiem tak, w gustach się nie dyskutuje, kto co woli to będzie czytał. Mi osobiście nie podeszła ta historia, przeczytałam bo miałam ją na półce.