Echa nad światem recenzja

Ostatnio do czołówki moich ulubionych serii trafiła francuska „Lustrzanna”, bestsellerowa tetralogia z bardzo osobliwą wizją przyszłości. Od drugiego tomu, „Zaginionych z Księżycowa”, pokochałam całą serię i z niecierpliwością oczekiwałam na przeczytanie następnego tomu.

Przed „Echami nad światem” zrobiłam sobie krótką przerwę od „Lustrzanny”, aby mieć czas na poukładanie wszystkiego w głowie. Chciałam jeszcze bardziej podsycić swoje pragnienie do książek Christelle Dabos.

W czwartym tomie Ofelia i Thorn w końcu ze sobą współpracują. Starają się rozwiązać zagadkę coraz częściej zakłócających życie ech i zapobiec dalszemu rozpadowi arek. Stopniowo dowiadują się o tajemnicach, jakie przed nimi skrywano, i dążą do pokonania Boga, który właśnie trafił na Łuk Tęczy. Ale kto tak naprawdę jest większym zagrożeniem - Bóg czy Inny? Jakie jest między nimi powiązanie?

O ile pierwsze trzy tomy tetralogii to przyjemna bajka, to „Echa nad światem” są prawdziwie zawirowaną powieścią, pełną zwrotów akcji i naszpikowaną naukowymi wytłumaczeniami. Autorka ukazuje wspaniale wykończony świat przedstawiony, dokładnie domykając wszystkie wątki i tworząc naprawdę wyczerpująca - w dobrym tego słowa znaczeniu - książkę.

Pomimo tego, „Echa nad światem” nie podbiły mojego serca tak jak wcześniejsze tomy - przede wszystkim „Zaginieni z Księżycowa” i „Pamięć Babel”. Według mnie, książkę za bardzo zdominował wątek Ofelii i Thorna, kradnąc czas na rozwinięcie innych relacji głównej bohaterki. Bardzo zawiodłam się również na tym, jak małe znaczenie miała w historii Wiktoria. Z jednej strony autorka przedstawia fragmenty lektury z jej punktu widzenia, a z drugiej - praktycznie nie wykorzystuje tego w fabule. Jedynym zastosowaniem tego rozwiązania jest poznanie losów Archibalda, Gäele i innych bohaterów, którzy z nimi przebywali. Uważam, że potencjał postaci Wiktorii został mocno zmarnowany.

Nie sposób jednak napisać pełnej recenzji „Ech”, nie biorąc pod uwagę zakończenia. Myślę, że chyba każdemu złamało ono serce. Nie do końca spodobało mi się urwanie historii w taki sposób - niby wiemy, że to już koniec, ale tak naprawdę wiele może się jeszcze w życiu Ofelii wydarzyć. Z logicznego punktu widzenia to zakończenie było po prostu bardzo sprzeczne.

Podsumowując, uważam, że „Echa nad światem” były bardzo ciekawą, przyjemną, ale również skomplikowaną książką, która odbiegała jednak poziomem od swoich poprzedniczek. Mimo tego naprawdę polecam całą tetralogię „Lustrzanny”, bo naprawdę jest warta Waszego czasu.