Zbrodnia i kara recenzja

"Znam ta­kich jak ty. Na­dzie­ja ro­dzi­ny, ten, któ­re­mu musi się udać. Ro­sną­ca pre­sja spra­wia, że nie do­pusz­czasz myśli opo­raż­ce. Wy­da­je ci się, że je­steś jak Midas, wszyst­ko, czego do­tkniesz, musi za­mie­nić się wzłoto. Atu nagle byle pajac od­rzu­ca dzie­ło, nad któ­rym pra­cu­jesz dnia­mi ino­ca­mi prze­ko­na­ny, że wresz­cie od­mie­nisz swój los. Czu­jesz roz­cza­ro­wa­nie, fru­stra­cję, aprzede wszyst­kim wstyd. Mu­sisz udo­wod­nić temu pa­ja­co­wi swoją war­tość, bo ina­czej zeżre cię po­czu­cie niż­szo­ści, aono jest dla cie­bie jak nie­ule­czal­na cho­ro­ba. Nie umiesz stra­wić po­raż­ki, nie znie­siesz myśli, że je­steś gor­szy."

"–Mu­sisz uczyć się cier­pli­wo­ści, to ważna cnota, która kształ­tu­je cha­rak­ter. To, co teraz wy­da­je ci się wiel­kim wy­zwa­niem, może być wspa­nia­łym do­świad­cze­niem.
–Nie zruga mnie oj­ciec?
–Sam sie­bie ru­gasz. Wiesz, że czy­nisz źle, anikt nie prze­mó­wi do cie­bie do­sad­niej niż wła­sne su­mie­nie."

"Co komu po wy­zna­niu win oraz po pra­gnie­niu po­pra­wy? Od setek, ty­się­cy lat lu­dzie czy­ni­li to wna­dziei, że po­czu­ją się le­piej, achwi­lę póź­niej, dzień lub ty­dzień, po­peł­nia­li ko­lej­ne grze­chy. Iznów mogli ubie­gać się oich od­pusz­cze­nie. Ka­ru­ze­la zbrod­ni oraz ofiar skła­da­nych Bogu na prze­bła­ga­nie za wła­sne ofia­ry miaż­dży­ła wszyst­kie po­ko­le­nia chrze­ści­jan. Co za banał!"

"„Wiel­ka zmia­na za­czy­na się od jed­nej osoby”. Nigdy wto nie wie­rzy­łem. Śro­do­wi­sko de­ter­mi­nu­je za­cho­wa­nie czło­wie­ka. Bez niego jest się ni­czym. Amoje śro­do­wi­sko to zbie­ra­ni­na le­ni­wych irosz­cze­nio­wych igno­ran­tów, któ­rym wy­da­je się, że co­kol­wiek zna­czą. Wła­śnie dla ta­kich ludzi nasi przod­ko­wie prze­le­wa­li krew iwal­czy­li okażdy skra­wek tej ziemi."

"Nie muszę cią­gnąć Wik­to­ra za język. Do­brze wiem, co ma na myśli, mó­wiąc ore­per­ku­sjach mil­cze­nia. Znam to zau­top­sji. Ob­ser­wo­wa­łam la­ta­mi matkę, którą nisz­czył jej wła­sny se­kret. Do­słow­nie wy­sy­sał zniej życie, apo­śred­nio także imnie jego po­zba­wiał. Aprze­cież jej wina jest nie­współ­mier­na zmoją."

"Przy­szedł Oli­wier, apóź­niej od­szedł zmoimi pie­niędz­mi ina­sta­ła ciem­ność, zktó­rej po­wo­li wy­ło­nił się nowy kształt życia. Jest prost­szy, bez uwy­pu­kleń iwklę­sło­ści, które dało się do­strzec wnim wcze­śniej. Wszyst­ko wy­da­je się takie samo, bez zna­cze­nia, wszyst­ko wpada do tej samej rzeki, która pły­nie wod­da­li. Cza­sem na nią spoj­rzę, acza­sem sły­szę tylko jej iry­tu­ją­cy szum."

"Nie pa­su­jesz do obec­nych cza­sów, nie pa­su­jesz do tych wie­przy, zktó­ry­mi pra­cu­jesz. Nie mo­głeś zo­stać fi­lo­lo­giem? Le­śni­kiem? Le­ka­rzem? Mu­sia­łeś się pchać aku­rat tam?
–Chcia­łem na­pra­wiać świat, wiesz?"

"Za­bi­cie czło­wie­ka jako akt, anie czyn­ność, jest pro­ste, awszyst­ko, co potem, po za­bi­ciu, jest tylko do­ra­bia­niem teo­rii. Tłu­ma­cze­niem, uciecz­ką od od­po­wie­dzial­no­ści. Wszyst­ko, co przed­tem… Zga­dza się, to aku­rat nie jest pro­ste. Ale ja nie pytam, dla­cze­go za­bi­łeś, tylko: czy za­bi­łeś? Potem za­py­tam cię dla­cze­go, aty bę­dziesz kom­bi­no­wał."

"Taki to przy­pa­dek rzą­dzi ży­ciem, bo niech­by ob­ró­cił się przez prawe ramię, to iby szpic­la zo­ba­czył. Ale obrót był przez lewe, bo wlewej trzy­mał chu­s­tecz­kę zplwo­ci­na­mi, którą nie chciał znie­sma­czyć Ta­ma­ry. Ktoś już pisał oob­ro­tach ciał, ale nie ota­kich tego kon­se­kwen­cjach."

" Każde czasy ikażde mia­sto ma swo­je­go Kubę Roz­pru­wa­cza ijakaś prze­moż­na mojra szep­cze po mie­ście strasz­ne wie­ści, są­cząc zpręd­ko­ścią bły­ska­wi­cy strach do umy­słów, by te na­za­mien­nie były prze­ra­żo­ne ipod­eks­cy­to­wa­ne, że widmo ma­sa­kry może stać się iich udzia­łem. Lu­dzie wie­rzą pra­sie, prasa to po­tę­ga."