Zbrodnia Sylwestra Bonnard recenzja

Główny bohater powieści, Sylwester, jednocześnie jej narrator, to uczony, bibliotekarz, bibliofil, erudyta i … nudziarz. Mieszka w słabo oświetlonych pokojach, jego towarzyszką ( ale nie życia, tylko doli – niedoli, kto przeczyta pierwsze dwa rozdziały ten zrozumie i odróżni owe dwa pojęcia) oraz z kotem. Ma się rozumieć są i książki. Zakurzone, poplamione, z zapachem stęchlizny.

Sylwester jest starym człowiekiem, żyjącym w oddaleniu od ludzi. Wydaje się że nie przyjaciół, choćby jednej życzliwej duszy. Przyjmuje oschle znajomych – nie znajomych.

Jego jedynym marzeniem jest napisanie monografii słynnego opactwa. Wszystko zrobi aby ją stworzyć, włącznie z wyjazdem do dalekiej, jego zdaniem, Italii.

To ma być podróż w poszukiwaniu materiałów dotyczących opactwa, a jednak stała się podróżą w zupełnie w innym kierunku.

Opowieść toczy się wolno, wolno jak rzeka na wpół martwa. Bogiem a prawdą w powieści nic się nie dzieje. Oczywiście można podać kolejne wydarzenia, miejsca tych wydarzeń, czas – lecz tak opieszale przedstawione że można stracić zapał do czytania. Zwłaszcza druga część powieści ma takie przestoje w akcji. Lecz jeśli ktoś lubi rozważania na temat życia i śmierci, która jest częścią istnienia – ta powieść dla niego.

Czytając „Zbrodnię …” trzeba pamiętać że powieść ta została napisana na początku wieku, gdy w Polsce „szalała” Młoda Polska. W Europie zaś zaistniał modernizm i symbolizm. I właśnie w ten sposób powinniśmy odczytywać powieść „Zbrodnia …”.

"Wszystkie zmiany, nawet najbardziej upragnione, odznaczają się melancholią, bo to, co porzucamy, jest cząstką nas samych; trzeba dla jednego życia umrzeć, aby do innego wstąpić."

Ten cytat coś mówi. Okazuje się, że książki nie pozbawiają człowieka znajomości świata. Niby oderwany od życia, a jednak bohater powieści potrafił żyć pięknie dla siebie i innych. Zaś powieść jest taka piękna w tych
drobiazgach, jak ten, gdy narrator pisze o gramolącym się Bernardzie do Paryża, który kocha, i szuka swojej laski z Don Kichotem, choć wie, że mu ją schowała Teresa, która to wie, że on pewnie gdzieś ten cenny atrybut dżentelmena zgubi. To piękna powieść o sztuce, o samotności, o miłości, która niczego nie żąda, wszystko wybacza i o tym, że do szczęścia bardziej są potrzebni ludzie niż rzeczy...