Beczka Amontillada recenzja

Czy jesteś słaby? Czy możesz pozwolić na upokorzenie, które płynie z ust pewnej osoby? Więc NIE. Bierzesz sprawę w swoje ręce i w pewnym dogodnym czasie wykorzystujesz sytuację i planujesz zemstę. Nie ma miejsca na błędy - wszystko zależy od ciebie. 

Dwójka przyjaciół kroczy drogą ku śmierci i tylko JEDEN z nich wyjdzie z tego żywy. Chęć ukarania osoby odpowiedzialnej za wyrządzoną krzywdę jest silniejsza, więc nie ma osoby, która mogłaby powstrzymać Montresora przed morderstwem. Czy obudzi w sobie sumienie? Czy ocali bliźniego?

Edgar Allan Poe po raz kolejny sprowadza nas na „drogę ciemności”. Bohater jest zaślepiony żądzą zemsty, jego siła napędowa wynika z nienawiści jaką odczuwa do swojego przyjaciela. Jego duma nie pozwala zaniechać urazy, unicestwić pokusę, która się w nim zatliła.

Opowiadanie nie wciągnęło mnie, tak jak poprzednie. I choć styl Poe nadal jest znakomity i nikt nie winien mieć wątpliwości o talencie autora, to „Beczka Amontillada” wydała mi się za mało klimatyczna.