Gliny z innej gliny recenzja

Ostateczne pożegnanie z Zygą Maciejewskim i przyłączenie się do grona sierot po nim. (Pozdrawiam Maćka). Z każdą stroną przeczytanego opowiadania ogarniał mnie coraz większy żal, że to już koniec. Niepowtarzalny klimat przedwojennego Lublina, czasy stalinowskie i powojenne, świetny, zniszczony przez historię bohater... Koledzy Marcina Wrońskiego również doskonale zdali egzamin i wpisali się w styl jego twórczości przy jednoczesnym niepozbywaniu się własnego. Opowiadania są lekkie, żartobliwe, w odróżnieniu od powieści o komisarzu Maciejewskim. Poza ostatnim, już o synu Zygi, które jest gorzkie. Czytałam długo. Do połowy bardzo mi się podobały, potem poczułam się nimi znużona. Opowiadania nie są formą, którą lubię najbardziej. Nie maja napięcia, jakie cechowało powieści Wrońskiego, w każdej chwili można przerwać czytanie. I nie było w nich nic, co by mnie przyciągało z powrotem.
Autor ma Zygi, jak napisał w posłowiu, dosyć. I to widać. Ja chyba też mam na razie dosyć kryminałów. Ciekawe, czy Marcinowi Wrońskiemu uda się stworzyć coś równie dobrego jak seria o przedwojennym lubelskim policjancie.