Opowieści Baśniomistrza: Sekrety Smokolochów recenzja

Podobnie jak ,,Tajemice Dziwnolasu'' ,,Sekrety Smokolochów'' są czymś pomiędzy grą RPG, a grą paragrafową. To, jak będzie wyglądała rozgrywka, w dużej mierze zależy od samego Baśniomistrza, czyli od osoby będącej odpowiednikiem Mistrza Gry w klasycznych erpegach. Baśniomistrz może zdecydować się na zwykłe odczytanie tekstu i poszczególnych reakcji, które mogą w danej sytuacji wybrać bohaterowie.

Baśniomistrz może w ogóle pójść na łatwiznę, odczytać kod QR albo pobrać playlistę z pejzażem muzycznym i odtwarzać ją uczestnikom w odpowiednich momentach.

Baśniomistrz może zrobić coś pomiędzy. Ale może też dodać coś od siebie – rozwinąć opis otoczenia, rozbudować role bohaterów drugoplanowych, udawać głosy poszczególnych postaci...

,,Sekrety Smokolochów'' to gra, którą rozgrywamy poruszając się po konkretnej mapie – świat w którym istnieją nasi bohaterowie jest zamknięty i ograniczony. Czy to oznacza, że rozgrywka będzie nudna? Bynajmniej!

Do wyboru mamy, jak wcześniej, czternaście klas postaci i dziesięć różnych przygód. I tak samo, jak nie mogliśmy grać na pamięć w ,,Tajemnice Dziwnolasu'' tak nie możemy tego robić w przypadku ,,Sekretów Smokolochów''. Bo chociaż mapa za każdym razem jest taka sama, to punkty startowe i końcowe za każdym razem znajdują się w innym miejscu, podobnie, jak poszczególne pola po których będziemy się poruszać.

Ktoś zapyta (całkiem słusznie) czy Smokolochy są w jakiś sposób powiązane z Dziwnolasem? Są. A czy oznacza to, że koniecznie trzeba najpierw zagrać w pierwszą część? Wcale nie! Smokolochy po prostu znajdują się pod rozległymi terenami Dziwnolasu, a przygody, które przeżyliśmy (bądź nie) wcześniej w żaden sposób nie łączą się z tymi, które będziemy przeżywać teraz. Chyba, że mamy na to ochotę, a Baśniomistrz się zgodzi i opracuje pomysł na to jak to ze sobą ładnie połączyć.

W przeciwieństwie też do ,,Tajemnic Dziwnolasu'' ,,Sekrety Smokolochów'' wydawały mi się nieco bardziej łagodne i baśniowe. Co przyznam, zdziwiło mnie, bo lochy i podziemia kojarzą mi się raczej ponuro i mało przyjaźnie. A tu niespodzianka – spotkamy na swojej drodze przeuroczego wodnego duszka, smoka z którym będziemy mogli porozmawiać, pewną bardzo przyjazną kozę i smokowców! Jedynie Cień był dość mroczny, ale wciąż nie był to poziom odrywania ciała od kości i wiecznych mąk piekielnych znany nam z pierwszej części.

Do tego na uwagę zasługuje też fakt, że Smokolochy nie są labiryntem – a gry w których eksplorujemy podziemia, jaskinie i lochy bardzo często zamieniają się właśnie w irytujące labirynty.

Jest w tej grze, oczywiście, też element losowy związany z rzutami kośćmi. Jeśli jednak nie posiadamy pod ręką kości cztero- i sześciościennych, to nic się nie dzieje, możemy skorzystać albo z dowolnej darmowej aplikacji na telefon, albo z zamieszczonej na końcu tabeli rzutów kośćmi. Możemy też w ogóle zrezygnować z tego elementu, o ile Baśniomistrz się na to zdecyduje i zgodzi.

Dodatkowo, dorosły czytelnik znajdzie w Smokolochach zupełnie nieoczekiwane i bardzo ale to bardzo wyraźne nawiązanie do filmu ,,Monty Python i Święty Graal''. To był smaczek, który bardzo mi się spodobał. Musicie bowiem wiedzieć, że jestem wielką fanką Królika z Caerbannog.

Czyt warto zabierać się za ,,Smokolochy''? Moim zdaniem tak. To rozrywka, która zapewni Wam zajęcie na co najmniej kilka godzin. I to tylko pod warunkiem, że będziecie grać sami, bo w przypadku drużyn czas poświęcony na grę będzie zdecydowanie dłuższy.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl