Recenzja książki Żelazne zasady

Początkowo zniechęcił mnie do książki opis wydawnictwa, który w pierwszym zdaniu krzyczał: "Polska Cora Reilly!". Porównanie debiutantki w tym gatunku (tak wiem o wydaniach New Adult) do tak doświadczonej pisarki jest, delikatnie stwierdzając, nietaktem. Postanowiłam przeczytać książkę, żeby tak naprawdę skrytykować te porównanie.
Już od pierwszych stron wiedziałam, że ta powieść będzie inna od dochczasowo przeczytanych.
Największym atutem okazał się nietuzinkowy styl autorki, która skonstruowała powieść na swój indywidualny, niepowtarzalny sposób.
Po przeczytaniu całości doszłam do przekonania, że porównanie autorki do Cory Reilly jest stygmatyzowaniem młodej pisarki i tak naprawdę dla niej właśnie najbardziej krzywdzące.
Fabuła mimo tak "oklepanej" tematyki jest niebanalna, wykraczająca poza utarte schematy. Nie ma tu aranżowanych małżeństw, niewinnej dziewczyny, podłych rodziców itp. Historia jest naładowana intrygami. Świetnie wykreowani główni bohaterowie mają swoje żelazne zasady, którymi się kierują i nie zamierzają ustąpić.
Enzo Tossell, nazywany Diabłem z Wybrzeża, jest jednym z sześciu bossów jednej z największych rodzin mafijnych. Arogancki, stawiający na swoim, okrutny, bezlitosny perfidnie postanawia szantażem zmusić Malię do współpracy. Dziewczyna, nazywana Żelazną Zabójczynią, jest jednym znajlepszych zabójców rodziny Ferro, która również należy do rady sześciu rodzin. Pół roku temu Malia postanowiła odejść z fachu oddając władzę kuzynowi. Jednak pułapka, którą zastawił na nią Enzo przywróciła w niej dreszczyk ekscytacji, chęć niesienia zniszczenia. Dziewczyna zasłużyła sobie na przydomek dzięki swojej nieustępliwości, stanowczości i podstępności. Obce jej było pojęcie poddania się, odpuszczania sobie, czy posłuszeństwa.
Enza traktowała lekceważąco, zadziornie, igrała z nim ironizując z każdego jego słowa czy gestu. Ich dialogi były naszpikowane sarkazmem, co dało naprawdę przyjemny i zabawny w odbiorze efekt.

Nie potrafię sprecyzować co sprawiało tą niesztampową budowę powieści, ale na mnie działało jak magnes, nie mogłam się oderwać póki się nie skończyła.
Jednak według mnie autorka wprowadziła zbyt wiele postaci drugoplanowych. Ciężko powiązać pojawianie się tej samej postaci, gdy jest wymieniona trzy razy i raz jest o niej mowa na początku książki, po 200 stronach jest wspomniana tylko z imienia, a na końcu tylko z nazwiska.
Zdarzają się też nieliczne błędy gramatyczne, stylistyczne i w znakach przystankowych, które powinny zostać poprawione przez korektę wydawnictwa.