Recenzja książki Zemsta

Świat pokochał Harrego Hole, norweskiego bezkompromisowego policjanta, któremu w życiu przyszło mierzyć się nie tylko z najbardziej okrutnymi przestępcami, ale też i z własnymi słabościami.
Jo Nesbø wykreował postać współczesnego Brudnego Harrego (przypuszczam, że zbieżność imion wcale nie jest przypadkowa), uzależnionego od nikotyny i alkoholu , który mimo swych słabości jest jednym z filarów Wydziału Zabójstw Komendy Okręgowej Policji w Oslo.
O niepokornym śledczym powstał cykl liczący 12 książek, a zakończenie ostatniej z nich sugeruje, że to jeszcze nie koniec.

Autor nie śpieszy się jednak do kontynuacji tej serii. Co nie znaczy, że odłożył pióro na bok. Wyraźnie widać iż Jo Nesbø pragnie odpocząć chwilę od swojego bohatera i realizować inne pomysły.
Jednym z nich są zbiory opowiadań: "Zazdrość", która ukazała się w Polsce w zeszłym roku i "Zemsta" - nowość na naszych księgarskich półkach. Jak można się było spodziewać, odbiór tych książek wśród czytelników jest bardzo różny. Ja doceniam te próby wyjścia poza schemat, jednak muszę przyznać, że najnowsza książka autora nie wzbudziła we mnie wielkiego entuzjazmu.
Zamysłem, który towarzyszył pisarzowi, było ukazanie wizji świata, którego porządek uległ zmianie, czy to w skutek pandemii, czy jakiejś nieokreślonej bliżej katastrofy. To świat niedalekiej przyszłości, w którym człowiek na nowo będzie musiał odbudowywać porządek i wartości, które przez lata były dla nas oczywiste.
Opowiadaniom tym bliżej do twórczości autorów fantastyki niż literatury sensacyjnej. Niemniej jednak widać tu wyraźnie charakterystyczne cechy twórczości Jo Nesbø: jego skoncentrowanie się na ludzkich emocjach, trudnych życiowych wyborach, sytuacjach z pozoru bez wyjścia.
Świat, który kreuje to świat chaosu, braku wartości, partykularnych interesów. To wizja przerażająca, ale niestety bardzo prawdopodobna.
Autor w tych historiach koncentruje się na ludzkich emocjach: zazdrości, miłości, chęci zemsty. Jego bohaterowie są niedoskonali a co za tym idzie bardzo ludzcy.

Niemniej jednak nie jestem wielką fanką tego zbioru. Wcześniejszy podobał mi się dużo bardziej. Postindustrialny świat, który wykreował Jo Nesbø ukazuje kres człowieczeństwa, a to wizja (szczególnie w dzisiejszych czasach) niezwykle bolesna i niepokojąca i mam nadzieję nierealna.