Zemsta

Tęsknię za pełnowymiarową powieścią Nesbo, która pochłonęłaby mnie jak mroczne "Królestwo", tymczasem otrzymuję kolejny po "Zazdrości" zbiór opowiadań, rysujący przede mną ponure wizje przyszłości.

* Uzależniony od hazardu i kokainy syn, odwiedza swojego ojca na farmie węży w Afryce z niecnym zamiarem zdobycia spadku.
* Naukowiec, który opracował środek na nieśmiertelność, zamierza zniszczyć swoją pamięć, nim będzie za późno.
*Co się stanie, gdy dwaj najlepsi przyjaciele pokochają tę samą kobietę?

"Zemsta" to zbiór pięciu opowiadań znanego wszystkim doskonale norweskiego autora, Jo Nesbø. Po lekturze antologii zawsze odczuwam pewien niedosyt, zwłaszcza gdy są to dobre historie. Brakuje mi ich rozciągnięcia, tak, by przyjemność mogła trwać odrobinę dłużej. "Antidotum" było krótkie, acz szokujące i w moim mniemaniu najlepsze; "Niszczarka" jak dla mnie zbyt nowatorska; "Cykady" zaintrygowały mnie, a finalnie wbiły w fotel; a "Wyspa szczurów" dobitnie przypomniała mi, czas pandemii.

Wszystkie historie cechuje wybitna inteligencja oraz wizja przyszłego świata, w którym wciąż króluje zbrodnia, tyle że możliwości jej popełnienia, zyskały zdecydowanie szerszy i nieoczywisty zakres. Mam wrażenie, że autor odchodzi od typowego kryminału na rzecz psychologii, dodając tu szczypty grozy w postaci ponurej wizji przyszłości. To nieoczywiste połączenie wywarło na mnie duże wrażenie i wprawiło w lekką konsternację. Jak zwykle polecam przekonać się na wł...

Może to kwestia przyzwyczajenia do Jo Nesbo – opowiadacza krótkich historii, ale ten tom opowiadań (już drugi) podoba mi się bardziej. Tym razem autor ćwiczy, smakuje, rozkłada na czynniki pierwsze uczucie niszczące i wielokrotnie opisywane z różnych stron – potrzebę zemsty. Najbardziej w opowiadaniach Nesbo podoba mi się brak wtórności, inteligentnie skonstruowane historie i niebanalne pomysły.

Jesteśmy niby w nieodległej przyszłości, w świecie technologicznie przesuniętym gdzieś dwa-trzy kroki do przodu, ale nie mamy poczucia, że czytamy zwykłe science fiction. Uczucia bohaterów, ich reakcje, zachowania są wciąż nam bliskie, realne i dzisiejsze. A chęć zemsty wciąż pozostaje niestety silnym bodźcem, kierującym decyzjami bohaterów.

To nie są stricte opowiadania kryminalne, choć jest obecna śmierć, zagadka czy nawet suspens. Mam wrażenie, że Jo Nesbo znudził się niestety pisaniem po prostu kryminałów. W tych opowiadaniach dużo jest rozmyślań nad naturą człowieka. Autor pokazuje, że postęp technologiczny i nowoczesne rozwiązania (niszczarka mózgu!! - najbardziej mnie ujęła 😊) niewiele zmieniają w samej naturze człowieka. Poza tym, że dają mu do ręki nowe możliwości działania.

To jest tylko pięć opowiadań i jak zwykle bywa w takich antologiach, można je pozycjonować względem siebie. Mnie czytało się je z jednakowym zainteresowaniem. Z powodu naszej bieżącej sytuacji najmocniej – dla mnie- wybrzmiało opowiadanie „W...

Miłośniczka opowiadań i małych form to ja, dzień dobry. Dobrze napisane nigdy nie są dla mnie za krótkie, nie potrzebuję 1000 stron, rozwodzenia się i rozwadniania. Byle tylko autor udźwignął wyzwanie: mało słów, dużo treści i emocji. Tu dał radę - długość opowiadań w połączeniu z treściami - satysfakcjonująca.
Miłośniczka Jo Nesbo - to też ja, dzień dobry. Nie tylko za Harrego, ale i za „Królestwo”, „Łowców”, czy „Syna”. Również za pierwszy zbiór opowiadań „Zazdrość”, którym autor mnie zaskoczył i przekonał, że słusznie, iż wziął się za eksperymentowanie z nowymi formami. I oto kolejny zbiór, 5 opowiadań, ZEMSTA wg Nesbo i jej różne oblicza. Tym razem motyw odwetu za doznaną krzywdę. Mściciel, któremu pragnienie zemsty wypala duszę, chce, by ofiara cierpiała co najmniej tak, jak on wcześniej.
Podobały mi się prawie wszystkie historie, oczywiście niektóre bardziej. Na szczęście nie zaczęło się z grubej rury, tylko z każdą opowieścią emocje narastały, żeby w ostatniej „Wyspie Szczurów” nie dać już odetchnąć.

W każdej historii bohater dokonujący aktu zemsty głęboko wierzy w to, że działa słusznie, a odgrywając się na przeciwniku - wymierza w ten sposób sprawiedliwość, odzyskuje honor lub zgodnie z maksymą „oko za oko, ząb za ząb” odpłaca pięknym za nadobne i zadaje cierpienie. Czy to będzie naukowiec z dylematami etycznymi, zakochani w jednej pannie młodzieńcy, płatny zabójca, rozczarowany dzieckiem rodzic, czy ojciec, który po stracie dziecka próżno wypat...

Jo Nesbo przypomniał mi, dlaczego nie przepadam za opowiadaniami. Największy plus tych ze zbioru "Zemsta" to fakt, że szybko o nich zapomnę.

W otwierającym "Antidotum" panuje chaos. Zakładam, że pomieszanie chronologii wydarzeń miało wywołać więcej napięcia u czytelnika, mnie tylko znużyło. Syn przyjeżdża do ojca, który przeprowadził się do dziczy na farmę węży - chyba nie dało się wymyśleć bardziej odrealnionej historii.

W kolejnym opowiadaniu, "Niszczarka", wydaje się z początku, że będzie lepiej, ale ostatecznie to takie samo rozczarowanie. Polityka miesza się z biologicznym science fiction, smakuje to odgrzewanym kotletem. Usuwanie wspomnień, specyfik gwarantujący życie wieczne - te motywy już wałkowali inni pisarze i wychodziło im to o niebo lepiej.

"Zemsty" nie polecam, bo nie zobaczyłam w niej nic specjalnego. Jeżeli jeszcze kiedyś będę miała ochotę na książkę tego pisarza, to prędzej sięgnę po powieść.