Zazdrość

Zbiór siedmiu opowiadań kryminalnych: „Londyn”, „Zazdrość”, „Kolejka”, „Śmieć”, „Przyznanie się do winy”, „Odd”, „Kolczyk”. Kiepski poziom dwóch pierwszych jest powodem, dla którego pozwolę sobie na pewną fantazję. Otóż wydaje mi się, że sześć z tych opowiadań stanowi jedynie wypełniacz. Autor „popełnił je” tylko po to, by mogło zaistnieć to jedno, o tytule „Odd”.

Bohaterem tego jednego wartościowego opowiadania jest pisarz Odd Rimmen, którego recenzentka z „The Boston Globe” nazwała „Odd Dreamin”, i to przezwisko do niego przylgnęło, okazało się dobrze dopasowane.

Znudzony ograniczeniami pandemii autor mojego ulubionego cyklu o Harrym Hole postanowił sprawdzić się w krótszej formie. Opowiadania – no cóż, wielu czytelników omija książki składające się z opowiadań. Szczególnie, gdy autor znany jest z pełnokrwistych kryminałów, z bohaterem, do którego przyzwyczajamy się powoli, a potem nie chcemy szybko rozstawać. Czy słusznie nie cenimy opowiadań? W tym zbiorze Jo Nesbo wyraźnie ćwiczy ten gatunek. Tak, jakby postawił przed sobą wyzwanie i sprawdzał, jak mu to wyjdzie. Opowiadania te są dość różnorodne, jedno z nich objętościowo, to prawie pół książki, inne – dziesięć stroniczek.

Motyw przewodni poznajemy w tytule. Poza tym łączy je to, że każde jest pisane w pierwszej osobie oraz że w każdym efektem tego niszczącego uczucia jest czyjąś śmierć. Jo Nesbo znakomicie pokazuje w tym jakże różnorodnym zbiorze historii jak gwałtownym uczuciem jest zazdrość. Określenie „miota” nie bez powodu jest ściśle z nim powiązane.

Najbardziej podobało mi się pierwsze opowiadanie. Może nie wiedziałam czego się spodziewać po autorze, bo udało mu się mnie zwieść 😊

Wszystkie opowiadania właściwie, dzięki sprawności pisarskiej Jo Nesbo są w jakiś sposób interesujące, choć nie można powiedzieć, że jest to zbiór historyjek na równym poziomie.

Jako fanka autora powiem tak- przystawka była, teraz czekam na pełen smacznych kąsków obiad.

Jo – kiedy wreszcie dasz ...

Nie jestem fanką zbioru opowiadań choć w swoim życiu przeczytałam już kilka takich książek. Jedne były lepsze inne gorsze. Podobnie było i tym razem. Część opowiadań przypadła mi do gustu inne znudziły.

To co mam do zarzucenie temu zbiorowi to to że w większości z nich odczuwałam niedosyt. Przypominało mi to takie pisanie na kolanie, oraz niedbałość o jakość. Rozumiem że opowiadanie to krótka forma przekazu więc nie oczekuję szczegółów ale pewna równowaga i spójna całość to kluczowa rzecz dla każdego dzieła.

Dobrze że autor nie dał się zaszufladkować i wyszedł poza swoją strefę komfortu ale według mnie klasyczne powieści dużo lepiej mu wychodzą i wolałabym aby przy nich pozostał.

"Zazdrość" to zbiór siedmiu opowiadań znanego wszystkim doskonale, znakomitego norweskiego autora, jakim jest Jo Nesbø, wydanych nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego / Publicat.

*Maria planuje samobójstwo z powodu zdrady męża z najlepszą przyjaciółką.
*Co stanie się, gdy dwóch braci zakocha się w tej samej kobiecie?
*O tym, że czekolada nie tylko tuczy przekona się Simone.

Tytułowa "Zazdrość" jest lejtmotywem wszystkich opowiadań. Po lekturze antologii zawsze odczuwam niedosyt, zwłaszcza gdy są to dobre historie. Brakuje mi ich rozciągnięcia, tak, by przyjemność mogła trwać odrobinę dłużej. Jedne podobają się bardziej od innych, lecz łączy je jedno: zaskakująco dobre zakończenia.

Wszystkie z opowiadań opierają się na zbrodni, jednak zdecydowanie większe znaczenie odgrywa tu aspekt psychologiczny, niż kryminalny. Autor próbuje odpowiedzieć na pytanie, do czego jesteśmy zdolni pod wpływem silnych uczuć, między innymi zazdrości? Każdy z nas ma swą ciemną stronę, która pod wpływem silnych bodźców może zdominować wszystkie inne, a wtedy biada temu, kto stanie na naszej drodze.

Nesbø to mistrz w budowaniu nieoczywistego, mrocznego, pełnego napięcia nastroju. Już od lektury genialnego w mym mniemaniu "Królestwa" mam wrażenie, że autor odchodzi od typowego kryminału na rzecz psychologii postaci, umiejętnie łącząc oba te gatunki, a są one tym, co w literaturze cenię najbardziej.

„...W sprawach dotyczących zabójstw istnieje coś, co nazywa się regułą 80%.
W 80% przypadków winna jest osoba pozostająca w bliskich relacjach z ofiarą, spośród tych w 80% winny jest małżonek albo narzeczony, a wśród nich w 80% motywem jest zazdrość…” - to cytat z książki, słowa specjalisty od zazdrości ( taka profesja).

Na tym motywie skupił się Nesbo w swoim pierwszym (?) zbiorze opowiadań. Trzeba zapomnieć o Harrym H., o „Królestwie”. „ Zazdrość” jest całkiem inna. Dla mnie to opowiadania obyczajowe, w których wątki kryminalne istnieją, ale nie są najważniejsze. Królową jest tytułowa zazdrość, o męża, o dziewczynę, kolor skóry, powodzenie. Różni są adresaci tej zazdrości, różnorakie powody, a najdziwniejsze katalizatory, które powodują, że zazdrość nie siedzi głęboko w człowieku, ale eksploduje i wywołuje drastyczną reakcję - zemstę. I to spokojnie mógłby być podtytuł książki, czyli „Zemsta wg Nesbo”.

Niby monotematyczny ten zbiorek, ale każda zazdrość-zemsta jest inna. Do tego cała plejada postaci mistrzowsko przedstawionych pomimo skromnej ilości słów - zdań. Nie sztuką jest pokazać bohatera w opasłych tomiszczach, ale na kilkunastu stronach. Czarna kasjerka, arogancki białas, brat bliźniak, śmieciarz, imigrant, taksówkarz, niespełniony pisarz, ludzie ogarnięci pasją wspinania. Wszystkim im towarzyszyły silne emocje, które i mnie się udzieliły, mimo iż opowiadania kończyły się dla mnie za szybko. Nie dziwota, że było dobrze, mniej nie musi znac...

Aż wstyd przyznać, ale do tej pory nie po drodze było mi z twórczością Jo Nesbo. Nie przeczytałam żadnej jego książki, choć słyszałam wiele dobrego. Czas najwyższy to zmienić!⁠

Zazdrość to zbiór opowiadań, w którym motywem przewodnim jest właśnie to niszczycielskie uczucie .Gwałtowne emocje popychają bohaterów do różnych działań, których wynikiem jest czyjaś śmierć.⁠

Opowiadania zróżnicowane są pod względem długości, ale też poziomu. Mi do gustu przypadła najbardziej historia o pasażerce lecącej do Londynu. Autor przedstawił czytelnikowi zaskakujące rozwiązanie dla osób chcących pożegnać się z życiem. Trzeba przyznać, że wszystko idealnie przemyślane, zabezpieczone, a zakończenie tej historii mocno zaskakuje. Drugim opowiadaniem wartym wspomnienia jest opowieść sprzedawczyni w sklepie. W tak krótkiej formie autorowi udało się zwrócić uwagę na kilka palących problemów współczesnych czasów, takich jak hejt, rasizm, ubóstwo czy pandemia. ⁠

Autor bardzo umiejętnie pokierował fabułę przedstawionych historii. Mimo niewielu stron opowiadania zaciekawiły, zaintrygowały, a zaskakujące zakończenia były taką wisienką na torcie. Czytało się niezwykle szybko i przyjemnie. Apetytu nabrałam na pozostałe książki autora, a w pierwsze kolejności zabieram się za Łowcę głów.⁠