Żerca recenzja



Z każdym kolejnym tomem serii Kwiat Paproci, coraz mocniej zakochuje się w tej serii. Trzeci tom jest po prostu genialny i nie potrafiłam się od niego oderwać. Otrzymałam to co uwielbiam w książkach, sporą dawkę humoru wraz z wciągającą fabułą. Okraszamy to wspaniałymi opisami obrzędów słowiańskich i mamy książkę prawie idealną. Dlaczego prawie? Już spieszę z wyjaśnieniem, tak jak w pierwszych dwóch tomach zajmowaliśmy się sprawą kwiatu paproci, tak teraz historia trochę zwolniła. Może to być spowodowane tym, że autorka postanowiła przedstawić nam jak najwięcej obrzędów i wierzeń słowiańskich, albo szykuje dla nas całkiem nową ciekawą i porywającą historię. Czuć w niej również wprowadzone na siłę powtórzenia, tak jakby autorka chciała nam przypomnieć wszystko co już się wydarzyło. Mi to nie przeszkadzało, przez książkę przepłynęłam i czułam się jak bym odwiedziła starych znajomych, tak bardzo zżyłam się z bohaterami.

Noc Kupały to już przeszłość, która co noc nawiedza sny Gosi. Gośka wiele obiecała bogom, lecz największy dług jaki zaciągnęła u boga jest ten zaciągnięty u Swarożyca. Wszystko wydawałoby się prostsze, gdyby w tych trudnych chwilach był przy niej jej ukochany, który przepadł jak kamień w wodę. Na horyzoncie pojawia się młody, nowy żerca, który mógłby zastąpić Mieszka nie tylko w obowiązkach kapłańskich, lecz również mógłby zastąpić go u boku młodej przyszłej szeptuchy. Nie tylko młody żerca jest tym nowym w wiosce, ktoś poluje na upiry, nikt nie może czuć się bezpieczny.

Głęboko zastanawiałam się czy Gośka się zmieniła, czy w końcu okazała się postacią, którą mogłabym polubić. Strasznie mierziło mnie jej zachowanie, lecz podczas lektury tego tomu w końcu zobaczyłam zmianę, która w niej zaszła. Jej działania stały się pewniejsze, nie są już okraszone strachem, który paraliżował tak często Gośkę. Oczywiście nie przestała robić głupot, mniejszych i większych, lecz przestała mnie już tak bardzo irytować. Myślę, że to jest jeden z ważniejszych szczegółów, które przeważyły w mojej opinii. W końcu czytałam książkę z uśmiechem na twarzy, takim prawdziwym i nie wymuszonym.

Mimo braku goniącej fabuły, lecz dzięki wielkiej przemianie Gośki, muszę przyznać, że nie zawiodłam się na Katarzynie Berenice-Miszczuk, po raz kolejny zachwyciła mnie swoimi pomysłami na wciągającą historię. Jak zawsze biorę jej książki w ciemno z pewnością, że czeka mnie miła lektura.