Zła droga recenzja

„Zła droga” hiszpańskiego pisarza Mikela Santiago to opowieść o pisarzu, jego rodzinie i najlepszym przyjacielu, wypalonej gwieździe rocka. Akcja toczy się w malowniczej krainie Francji, Prowansji, pełnej zieleni i uroku. Historia zaczyna się od wypadku który początkuje szereg dziwnych zdarzeń a życie głównego bohatera, Berta zmienia się w koszmar.

Autor zaserwował nam mroczny thriller psychologiczny z pseudonaukowym doktorkiem w tle. Jednak dużo wątków nie zostało wyjaśnionych, przez co wydaje się, że akcja nie została do końca przemyślana. Pojawiały się sytuacje, które miały tylko do odegrania rolę chwilowego zastraszacza.

Choć z drugiej strony, powieść napisana była w osobie pierwszej a główny bohater miał problemy psychiczne więc może to były tylko jego urojenia lub lęki. Bohater zmagał się z nałogiem, jak się dowiadujemy, przed opisanymi zdarzeniami nadużywał środków leczniczych. W związku z czym, nie wiemy do końca które wydarzenia wydarzyły się naprawdę a które tylko w głowie Berta.

Kilka pierwszych rozdziałów czytało się z zapartym tchem, niestety później było już coraz gorzej. Przewidywalność i rozciąganie w czasie akcji były po prostu nurzące. Nie czytałem innych powieści tego autora ale w z opinii wnioskuję, że ta była najlepszą. Zdecydowanie, nie chciałbym kiedyś trafić na najgorszą.

Na plus można uznać opisaną atmosferę małego, lokalnego społeczeństwa. Miasteczko w którym praktycznie wszyscy się znają, dosłownie zaglądają sobie do okien i narzucają innym swoją obecność przypomina nieco „Dziecko Rossmery”, co jest oczywiście dobrze wykorzystanym zabiegiem, wprowadza nastrój napięcia zwłaszcza kiedy główny bohater zwęszy spisek. Nie wiadomo komu zaufać ani do kogo zwrócić się o pomoc.

„Zła droga” zdecydowanie nie znajdzie się na liście moich debeściaków. Nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia żebym zapamiętał ją na całe życie, za pół roku podejrzewam że będę kojarzyć, że czytałem coś o szalonym pisarzu, to wszystko.

W skali od jeden do dziesięć oceniam ją na cztery.