Kto mieszka za ścianą? recenzja

"W dzisiejszych czasach wstyd jest bardzo nie modną emocją. Współczesny świat zawsze nam powtarza, że nie powinniśmy czuć się zażenowani tym co robimy lub myślimy. Ale reakcja wstydu nadal jest w nas zakorzeniona, głęboko w naszej psychice. Wstręt do samego siebie, żal, odraza"
~
"Kto mieszka za ścianą?" to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Cary Hunter. Byłam bardzo pozytywnie nastawiona do tej książki ze względu na atrakcyjny opis oraz okładkę. Historia kręci się wokół sprawy zaginięcia Hannah Gardiner, a właściwie nie do końca. Zaczynamy od znalezienia kobiety oraz małego dziecka zamkniętych w piwnicy. Jest tylko jeden problem, nikt nie potrafi ustalić ich tożsamości, roztrzęsiona matka nie chcę rozmawiać, a właściciel domu w którym byli więzieni jest święcie przekonany, że nigdy nie widział ich na oczy. Za rozwiązanie tej sprawy odpowiedzialny (jak się można domyślić po tym, że jest to tom całej serii) jest detektyw Fawley.
Powiem szczerze, że moje nastawienie niemal od razu prysło w momencie, gdy zaczęłam czytać. Strasznie męczyłam, się aby przebrnąć przez pierwsze kilkadziesiąt stron książki. Już zaczynam się obawiać, że w ogóle nie dotrwał do końca. Akcje w ogóle się nie rozwijała i ciągnęła jak flaki z olejem, a przedstawione stopniowo fakty w ogóle nie potrafiły wciągnąć w fabułę. Przełom nastąpił dopiero mniej więcej w połowie książki. To wtedy o wiele bardziej wkręciłam się w całą historię i praktycznie nie mogłam się od niej oderwać już do ostatniej strony. Wątek całego śledztwa się znacznie rozwinął, przedstawione zostały nowe fakty, dlatego i sama książka była ciekawsza. Niestety jednak ze względu na tak słaby początek nie mogę jej ocenić wysoko. Myślę że autorka nieco zmarnowała potencjał, bo przyrównując koniec do początku książki mam wrażenie, że czytam coś od dwóch innych twórców. Jeżeli pani Hunter była w stanie tak zmiażdżyć końcówkę, to dlaczego nie rozwinęła dobrze początku? Warto przebrnąć przez tą pierwszą połowę, w której się nic nie dzieje dla takiego zakończenia, ale jednak nie wszyscy czytelnicy są na tyle cierpliwi. Szkoda, bo mogło być o wiele lepiej.