Recenzja książki Zobaczyć jętki o świcie

Marcin Pełka wydaje dość często. "Zobaczyć jętki o świcie" to kolejny zbiór opowiadań tego pisarza, z którym mam do czynienia. Kolejny bardzo przyjemny zestaw krótkich historii.

Ale zacznijmy od tytułowej, najdłuższej

Czym są jętki tłumaczyć nie będę. Każdy ma net pod ręką, a większość z nas była kiedyś nad wodą i większości z nas te skrzydlate upierdliwce wpadały do soku, piwa, kawy lub herbaty. Cytując i zmieniając nieco słowa klasyka naukowych wyjaśnień "jętka jaka jest, każdy widzi".

Jak widać świat przedstawiony opowiadania zdecydowanie nie jest naszą współczesnością, a bliżej nieokreślona przyszłością. Co prawda przy całym tym postępie - dalej używa się papierowej dokumentacji i niszczarek, ale kto by się czepiał? Jesteśmy w dużej metropolii, w której ogromne pieniądze i władza praktycznie bez kontroli styka się z życiem normalsów. Louis Sterling - prywatny detektyw wybiera się na wakacje i marzenie o spokojnym wędkowaniu i patrzeniu na jętki snujące się nad taflą jeziora jest w zasadzie wszystkim na czym może się skupić.

Tyle że w życiu nigdy nic nie jest tak proste, a marzenia się nie spełniają. Do biura Sterlinga wkracza piękna kobieta w towarzystwie goryla. I akcja się zaczyna. Na tym skończę spoilerowanie, powiem tylko, że opowiadanie czyta się świetnie.

Jest tak to, co dobrze znamy z klasycznych czarnych kryminałów na przykład Dashiella Hammetta czy Raymonda Chandlera. Nawet scenografia jest podobna. Pamiętacie te biura, w których zwykle pracują samotni i zgorzkniali prywatni detektywi? Herę you arę! To chcecie, to macie. Mamy piękną laleczkę, która laleczką nie jest, goryla, który też nie jest tym, na kogo wygląda, detektywa, który wychodzi obronną ręką z niebezpieczeństw, negatywnego bohatera, którego chciałoby się pomóc zlikwidować.

Nie powiem, chciałabym więcej. Chciałabym bardziej rozwiniętych postaci, więcej grzebania się w duszach bohaterów, ale to opowiadanie, nie powieść, więc daję na luz. Bawiłam się dobrze, bo lubię te klasyki, do których odwołuje się Pełka w tytułowym opowiadaniu z tomu "Zobaczyć jętki o świcie".

Pozostałe opowiadania to raczej sympatyczne maleństwa

Niektóre - jak "Herb" czy "Nigdy nie wiadomo" zabawne, inne - jak "Powłoka zastępcza" były powodem nieprzyjemnego dreszczyku, jeszcze inne nie zostawiły najmniejszego śladu po prostu ich nie pamiętam.


Podsumowując: "Zobaczyć jętki o świcie" Marcina Pełki to niewielki zbiór fajnie napisanych opowiadań SF do szybkiego wchłonięcia. "Powłokę zastępczą" uważam za najlepszy, choć dość boleśnie przewidywalny, utwór w tym zbiorze. O czym jest? O tym, że 99,92% osobowości człowieka to jednak nie jest 100%...