Żołnierskie serce recenzja

Nieczęsto sięgam po literaturę obyczajową, chyba że jak w przypadku twórczości Tomasza Betchera niesie ze sobą coś więcej, niż dobrą rozrywkę. Autor w każdej ze swoich książek z olbrzymią wnikliwością, ale jednocześnie empatią i wyczuciem w piękną historię dwojga ludzi wplata trudne tematy społeczne. Tematy, które na co dzień pozornie nas nie dotyczą, albo po prostu nie chcemy ich dostrzegać.

Tytuł powieści „Żołnierskie serce” możemy potraktować dosłownie, jako zespół chorobowy będący następstwem wojennego piekła, ale i metaforycznie towarzysząc głównemu bohaterowi, Piotrowi, w próbie posklejania jego rozbitego na tysiąc kawałków serca i odnalezienia nowego sensu w życiu.

Uciekając przed medialną nagonką i oskarżeniami związanymi z zakończoną tragedią misją w Afganistanie, mężczyzna przyjeżdża do niewielkiej miejscowości, w której odziedziczył stary dom. Mieszka w nim również Emilia opiekująca się niepełnoletnim rodzeństwem. Każde z nich wzięło na swe barki ciężar, z którym musi nauczyć się żyć. Mimo ogromnej samotności oboje unikają nawiązywania relacji, bo życie nauczyło ich nieufności.

Czy tych dwoje pokiereszowanych przez los i ludzkie okrucieństwo będzie w stanie zaufać zarówno sobie, jak i drugiemu człowiekowi? Otworzyć się i dać sobie szansę na szczęście?

Autor po raz kolejny zwraca uwagę na to, że poczucie bezpieczeństwa to niezwykle ulotne pojęcie, a poukładane życie w mgnieniu oka może zmienić się w zgliszcza. Cofając się w przeszłość bohaterów pokazuje jak wiele krzywdy może wyrządzić dziecku zarówno napędzana alkoholem agresja, jak i brak wsparcia ze strony najbliższych. Jakie konsekwencje niosą traumy dzieciństwa i jak niewiele trzeba by zniszczyć samoocenę młodego człowieka. Bagaż doświadczeń rzutuje na całym życiu utrudniając nawiązywanie zdrowych relacji i pustosząc emocjonalnie.

Możemy poznać również specyfikę niewielkich miejscowości, w których wszyscy się znają, gdzie rządzą układy i pieniądze, które potrafią otworzyć wszelkie drzwi i zamknąć oczy kiedy jest to wygodne. Gdzie nowe i nieznane jest zawsze w centrum zainteresowania i niełatwo odróżnić wścibstwo od prawdziwej troski.

To piękna, ciepła i niosąca nadzieję wielowątkowa opowieść, która nie stroni od ludzkich tragedii, niepełnosprawności, odrzucenia i piekła dysfunkcyjnej rodziny dając tym samym wiele do myślenia. Są momenty, które wywołują uśmiech i takie gdzie łza sama kręci się w oku. Automatycznie życzymy bohaterom jak najlepiej, bo choć nie są postaciami idealnymi, to zasługują by po piekle, którego doświadczyli w życiu, uśmiechnął się do nich los.