Żołnierskie serce

Kolejny raz dałam się uwieść powieści p. Tomasza. Uległam czarowi tej niesamowitej narracji. Pan Tomasz przyzwyczaił mnie do tego, że Jego powieści mają specyficzny klimat, który otula czytelnika szczelnym kokonem. Tym razem był to dość smutny kokon ale i tak było warto poświęcić wczorajszą noc. Początkowo nie mogłam się „wczytać” w fabułę tak jakbym tego chciała bo w grudniu na ogół mam Sajgon (nomen omen) w pracy i brakuje mi czasu na czytanie ale wczoraj postanowiłam odpuścić noc i wreszcie przeczytać tę historię z należytą uwagą.

Tym razem poznajemy Piotra, byłego żołnierza cierpiącego na PTSD i Emilię, dziewczynę samotnie wychowującą rodzeństwo po tym jak odebrała je patologicznym rodzicom. Oboje poranieni, ciągnący za sobą ciężki bagaż doświadczeń, szukają nowej drogi. Po trosze także drogi do siebie.

Strasznie ta historia smutna, mimo że kończy się dobrze. Dużo w niej rozliczeń z przeszłością, nieprzepracowanych traum i tęsknoty za normalnością, bliskością i zwykłym szczęściem. Popłakałam się przy Janku… wg mnie to najboleśniejsza część tej historii. Dla mnie szczególnie po polubiłam tego specyficznego nastolatka od razu za tę jego prostoduszność i prostolinijność. Nie wiem dlaczego Autor do tej roli wybrał właśnie tego chłopca…

Wątek o Afganistanie ciężki do strawienia mentalnie.

Było klimatycznie.

Kolejna książka Tomasza Betchera i kolejna, która złapała mnie za serce i zmusiła do przemyśleń. Podziwiam autora za wrażliwość i wnikliwość, za to jak tworzy portrety psychologiczne swoich bohaterów odkrywając ich osobowość fragment po fragmencie, powoli i bez niepotrzebnych słów.
Piotr Walczak wrócił z misji w Afganistanie okaleczony fizycznie i psychicznie. W kraju oskarżony o zdradę i osądzony, osaczony przez żądnych sensacji dziennikarzy ucieka z rodzinnego Trójmiasta do niewielkiego miasteczka, gdzie czeka na niego dom po dziadku. Jedno z mieszkań w tym domu zajmuje Emilia z rodzeństwem, które zabrała z domu dziecka, gdy sama dorosła i znalazła pracę. Jak Piotr odnajdzie się w małomiasteczkowej rzeczywistości, jakie tajemnice rodzinne odkryje? Czy jego okaleczona psychika pozwoli żyć spokojnie jemu i jego sąsiadom? Co naprawdę wydarzyło się w Afganistanie? Czy tak poraniony człowiek może kochać i być kochany? To wszystko, i wiele więcej w książce. Emocje gwarantowane, jakaś chusteczka w zasięgu ręki może się przydać. Serdecznie polecam tę książkę autora i poprzednie również polecam uwadze. Warto!

"Coś wewnątrz, co ściskało żołądek do bólu, zatrzymało go na miejscu. To był strach. W momencie, w którym otrzymał moc decydowania o ludzkim życiu lub śmierci, sierżant Walczak okazał się tchórzem."
Zdecydowanie najlepsza książka Tomasza Betchera, niby niespieszna, niby niepozorna, ale uderzając z siłą tarana. To subtelna i przepełniona niezwykłą wrażliwością opowieść o tym jak brak poczucia bezpieczeństwa oraz poczucia własnej wartości w dzieciństwie, wpływa na nasze całe życie. Oprócz tego "Żołnierskie serce" to w dużej mierze przejmujące studium człowieka cierpiącego na zespół stresu pourazowego, dla którego każdy dzień to nieustająca walka z samym sobą. Piotr, Emilia, Janek i Natalia to nie są jacyś przebojowi, charyzmatyczni bohaterowie, nie, to ludzie jakich codziennie mijamy na ulicy, zwyczajnie niezwyczajni, dzień po dniu biorący się z życiem za bary. Autor ma wprost niezwykłą umiejętność w portretowaniu swoich postaci, jego empatia i wnikliwość w ich opisywaniu sprawia, że stają się one nam bardzo bliskie.
W tej historii zgadza się absolutnie wszystko, od bohaterów, i mam tutaj na myśli rownież barwną galerię mieszkańców Sielna, po niesamowicie klimatyczne i plastyczne opisy miejsc, w których rozgrywa się akcja, chociaż po "Szeptunie", akurat to nie powinno mnie już dziwić.
Tomasz Betcher w swoich książkach uczy czytelnika widzieć drugiego człowieka, a nie tylko na niego patrzeć, i nieważne czy jest to osoba niepełnosprawna, bezdomny, były więzień cz...

Żałuję, bardzo żałuję, że nie znałam twórczości @tomaszbetcher.autorwcześniej. "Żołnierskie serce" to piękna i zarazem trudna historia dwojga ludzi, których życie nie oszczędzało. Jednak tym co najbardziej rzuciło mi się w oczy podczas czytania, była niespotykana dojrzałość pióra autora.
.
Niesamowita kreacja bohaterów, genialny rys psychologiczny, sprawiają, że zarówno Piotr, jak i Emilia wydają się po prostu... Tak bardzo normalni ale niezwyczajni. Stworzenie bohatera, do którego, choć jest narodowym czarnym charakterem, nie sposób nie pałać sympatią, nie jest takie proste. A jednak Piotr był w tej historii bardzo pozytywną postacią - jego walka z własnymi demonami jest najzwyczajniej w świecie godna podziwu.
.
Na powieść składają się cztery nitki narracji. Perspektywa Piotra - teraźniejszość i retrospekcja oraz ten sam zabieg w przypadku Emilii, pozwalają czytelnikowi na dokładne poznanie historii i motywacji bohaterów.
.
Jeżeli lubicie historie prawdziwe, nieprzerysowane, takie chwytające za serce - jest to książka dla Was. Poznajcie historię Piotra, który po powrocie z frontu musi codziennie mierzyć się z traumą oraz Emilii, dziewczyny z domu dziecka, dźwigającej na swoich barkach odpowiedzialność za siebie i rodzeństwo.

Chyba moje oczekiwania przerosły rzeczywistość. To nie pierwsza książka, która dotyczyła zespołu stresu pourazowego, którą czytałam, a jednocześnie pierwsza, która przedstawiała tę chorobę w taki sposób. Delikatnie i trochę nieznacznie.

Ale to nie tak, że mi się nie podobało, bo podobało. Autor zaciekawił mnie tą opowieścią, wciągnął i chociaż trochę przeszkadzały mi niedokończone wątki i ta subtelność wobec głównego bohatera, to całość jest fajnie napisana, a fabuła jest spójna i dobrze przemyślana. Na plus muszę zaliczyć to, że wątki teraźniejsze mieszają się z przeszłością, dzięki temu mamy pełniejszy obraz psychiki Piotra. Ale mimo tego, że on jest główną postacią, inni bohaterowie i ich problemy, też są pełne i znaczące dla fabuły.

To bardzo angażująca obyczajówka i nie tylko dla kobiet. Samego romansu nie ma za wiele, jest on raczej dodatkiem niż główną osią akcji. A to dla mnie jest zaletą. Polecam przeczytać.