Żołnierskie serce recenzja

„… zobaczyła w pełni ogrom jego kalectwa. Był jak ptak z przetrąconym skrzydłem. Jak popsuta maszyna.”

Piotr Walczak niedawno wrócił z misji w Afganistanie, ranny na ciele i duszy zmaga się z zespołem stresu pourazowego i oskarżeniem o spowodowanie śmierci kolegów. Jakby tego było mało porzuciła go dziewczyna, a media rozpoczęły na niego prawdziwą nagonkę. Zniechęcony, bezsilny pozostawia wszystko za sobą ucieka na prowincję. Zaszywa się w domu po dziadku, gdzie stopniowo odkrywa rodzinne tajemnice. Emilka z niepełnoletnim rodzeństwem mieszkają po sąsiedzku, zmagają się z biedą i niepewnością o jutro. Tych dwoje początkowo ze sporą rezerwą, zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu.

Z przyjemnością przeniosłam się do trudnego, niepokojącego świata naszych bohaterów. Nie jest to łatwa lektura, jej wielowątkowa akcja toczy się niespiesznie. Mamy dwie ramy czasowe, teraźniejszość Piotra i Emilki, a obok czasy ich dzieciństwa. Pan Tomasz z wnikliwością i empatią ukazuje wewnętrzne zmagania, rozterki, porywy serca naszych bohaterów. Mamy autentyczne psychologiczne, ludzkie portrety. Piotr i Emilka, do obojga poczułam ogromną sympatię, samotni, pozbawieni złudzeń, unikają relacji z drugim człowiekiem. Zbyt wiele zła doświadczyli. Czy będą w stanie dać sobie szansę? Adam – ksiądz jakich mało, bardzo pozytywnie zaskakująca postać.

Żołnierskie serce – to zespół stresu pourazowego, najczęściej dotyka żołnierzy, którzy przeszli przez wojenne piekło. Piotr był świadkiem strasznych rzeczy, które wniknęły w niego, w jego umysł. Potłukły, poraniły mu serce. Jak po czymś takim odzyskać chęć i sens życia? Liczne retrospekcje ukazują przykrą i bolesną prawdę z dzieciństwa naszych bohaterów. Brak pomocy i wsparcia, obojętność, ciągła krytyka. Wyrządzone krzywdy naznaczają i mają swoje konsekwencje w dorosłym życiu. Niepełnosprawność, nieśmiałość, ciężar samotności, poczucie odrzucenia. Miłość, która staje się lekarstwem na poharatane, chore serce.

Urokliwe, niewielkie miasteczko, małomiasteczkowa społeczność, gdzie wszyscy wszystko o sobie wiedzą. Ludzie karmiący się plotkami, nie wszyscy są źli, chociaż nie każdy potrafi podać pomocną dłoń. Rządzą układy i układziki.

Bardzo wciągająca, niepokojąca, chwilami bolesna, przejmująca słodko – gorzka opowieść. Trudno ją choć na chwile odłożyć, niesie ogromne emocje, zapada w pamięć. Serdecznie polecam!